Święta Faustyna mnie wzruszyła, wieloma sprawami.
- Szacunkiem do tzw. pobożności ludowej: gdy odwiedziła rodziców, przyszła do niej mieszkająca niedaleko kobieta z chorym dzieckiem, liczyła na to, że obecność i modlitwa osoby duchownej pomoże jej maleństwu; Faustyna powstrzymując naturalną niechęć, pocałowała dziecko w zaropiałe oko; nie krytykowała, nie odbierała nadziei.
- Podkreślaniem wartości "zwykłego" życia: niby każdy o tym mówi, ale nikomu wcześniej nie uwierzyłam; Jezus powiedział Faustynie, że jej modlitwa pomoże większej liczbie osób niż starania i kazania misjonarzy, że życie niewinnych, dobrych ludzi utrzymuje ten świat. Męczy mnie wielu sakrocelebrytów, pięknie ubierających w słowa to, co im się wydaje istotne; myślę, że wielu katolikom potrzebne są nie inspirujące mowy motywacyjne, ale proste głoszenie zasad wiary. Faustyna pisała Dzienniczek z polecenia przełożonych, a nie z egocentryzmu.
- Posłuszeństwem: nie rozumiała zakazu otrzymanego podczas spowiedzi, aby nie rozmawiać z ukazującym się jej Chrystusem, była przekonana o prawdziwości objawień, ale posłuchała spowiednika. Jezus nie był za to zły, wręcz przeciwnie, a spowiednik później cofnął zakaz i przyznał, że Faustyna nie mówi o swoich przeżyciach dla rozgłosu.
- Zdrowym podejściem do polskości: przyznawała, że jej ojczyzna jest w niebie, ale jednocześnie modliła się w sposób szczególny za Polskę. Nie walczyła o równość dla pingwinów i koali, tylko troszczyła się o tych, których Bóg postawił na jej drodze. Zapisała słowa Jezusa o tym, że szczególnie umiłował Polskę i jeżeli będzie wierna Bogu, zostanie wywyższona. Nie ignorowała możliwości istnienia szczególnej misji Polaków, bo to rzekomo sprzeciwia się równości.
- Siłą ducha i wiarą w miłosierdzie, któremu nie zaprzecza istnienie piekła; Miłosierny Jezus kazał jej nawet napisać, że piekło naprawdę istnieje.
Wyjątkowa kobieta :)

Święta Faustyna mnie wzruszyła, wieloma sprawami.
- Szacunkiem do tzw. pobożności ludowej: gdy odwiedziła rodziców, przyszła do niej mieszkająca niedaleko kobieta z chorym dzieckiem, liczyła na to, że obecność i modlitwa osoby duchownej pomoże jej maleństwu; Faustyna powstrzymując naturalną niechęć, pocałowała dziecko w zaropiałe oko; nie krytykowała, nie odbierała...