Zbiór Osieckiej jest nieco monotonny: wszystko się tam kręci wokół miłości: on ucieka, ona czeka i tęskni, albo wspomina, albo się napawa, po pewnym czasie staje się to nużące. Oczywiście jest Osiecka mistrzynią słowa, i chyba piękno języka to największy walor książki, poza tym przypomnieć można sobie stare i piękne piosenki, ale do klasy Młynarskiego trochę jej brakuje.

Czytałem ten zbiór tekstów Osieckiej bardzo długo, prawie dwa miesiące, bo sobie je cyzelowałem: kilka, góra kilkanaście wierszy na dzień. Wynika z lektury, że Osiecka była nie tylko tekściarą, jak chciała to machnęła wiersz pełną gębą. W książce zdecydowanie przeważają wiersze czy piosenki o miłości, umiała ona o niej pisać niezrównanie. Niemniej rzecz jest dosyć monotonna, bo ile można czytać o różnych scenariuszach stosunków męsko-damskich: on ją rzucił, ona tęskni, albo ona go rzuciła, albo było szczęście a już go nie ma, i tak w koło Macieju.

Ratuje te teksty znakomity słuch językowy Osieckiej i głównie dla języka czytałem je z przyjemnością. Parę zdań urzeka pięknością: „Może nocą gdzieś na moście pomilczymy o miłości” (Dwie szklaneczki wina); „Mija młodość jak woda, czoło chmurzy się częściej, a tu nagle – pogoda, taka dobra pogoda na szczęście” (Dobra pogoda na szczęście), „Chociaż raz warto umrzeć z miłości” (Umrzeć z miłości); „Maleją powoli przyjaźnie, rozmowy się toczą jak kaźnie” (Nadziejka, złodziejka).

Ubarwiają zbiór teksty znanych piosenek, do których można wrócić w myślach (Małgośka, Dziś prawdziwych Cyganów już nie ma, itd.). Prawdę mówiąc trafiają się też i frazy tracące kiczem: „lecz serca dzwon niech nie przestaje bić: Jeszcze tylko raz pokochać, ach, jeszcze jeden raz!” (Nowa miłość) ale przy takiej ilości tekstów to chyba nieuniknione.

Nasuwają mi się (może niesprawiedliwe) porównania z Wojciechem Młynarskim, którego wspaniały zbiór 'Od oddechu do oddechu' czytałem ostatnio, jednak pan Wojciech pisał głębiej, miał większe spektrum wypowiedzi, sporo u niego wspaniałego opisu obyczajów i ciekawej filozofii. Osiecka jest zdecydowanie płytsza, ale czy to znaczy, że gorsza? Może po prostu występuje w innej lidze...

Książka jest słabo zredagowana, nie ma na przykład dat napisania tekstów, a szkoda. Niemniej dla miłośników talentu pani Agnieszki to lektura obowiązkowa.

Zbiór Osieckiej jest nieco monotonny: wszystko się tam kręci wokół miłości: on ucieka, ona czeka i tęskni, albo wspomina, albo się napawa, po pewnym czasie staje się to nużące. Oczywiście jest Osiecka mistrzynią słowa, i chyba piękno języka to największy walor książki, poza tym przypomnieć można sobie stare i piękne piosenki, ale do klasy Młynarskiego trochę jej brakuje....