Gdy widzisz książkę, w której jedno z opowiadań rozpoczyna się w sposób następujący:

"Owej nocy w ogrodzie Króla Bólu zakwitł pies.
Król, wykapturzony, spędził wieczór w Nowym Jorku, zamykając ostatnie klauzule kontraktu rządowego; krzywa histaminowa zdążyła opaść niemal do zera. wróciwszy zapatrzył herbatoherbatę i wyszedł na taras. Ze wschodu i od północy, od Zamościa, ciągnęły po niebie węże fioletowego światła. Przypominał sobie, że w necie zapowiadano grzybobranie. Spojrzał na ogród. Pies kwitł gwałtownie, otwierały się w blasku Księżyca białe pąki. Był to collie rasy rottweiler o piaskowej sierści. Wabił się Syska, należał do siostrzenicy Króla. Ukraińskie ćmy, większe od wróbli, krążyły wokół kwiatów suki, Król nawet na tarasie słyszał klekot ich skrzydeł.
Krzywa od razu skoczyła w górę. Sycząc przez zęby, wybrał numer lebenmaisterów Ziegler und Hochkupfer.
Wylądowali po kwadransie. Z miejsca położyli hermę na kawał ogrodu. Okazało się, że Syska zapuściła korzenie na ponad metr w głąb ziemi; serce psa już stanęło.
Król Bólu się zirytował.
Zadzwonił do siostry.
- Co wyście przywieźli znad tego Adriatyku?
- O co ci chodzi? - Nie spała, złapał ją na mieście, światła taksówek oślepiły telefon.
- Podbili wam GIP po powrocie?
- Straszysz mnie teraz. - Uniosła aparat do twarzy.
- Psa wam złamało. Tę Syskę Janki. Na amen. Białe kwiatki. Śliczne zresztą. O."

- to po prostu bierzesz... 🤔 (y)

Na blurbie czytamy:

"Jak bardzo jesteś w stanie zbliżyć się do drugiego człowieka? Wejdziesz mu do głowy? Poznasz myśli? Poznasz uczucia? Nigdy. Ciało to detal; to czy tamto, bez znaczenia. Ale wstyd ciała, ale bariera nagości, fizycznej i psychicznej, bariera zażenowania, lęku przed odsłonięciem, przed opuszczeniem maski - ona oddziela sytuacje konwencjonalne od sytuacji intymności. Ten ból, który czasami nazywamy wstydem, czasami zdradą, czasami upokorzeniem, ten ból nie jest więzieniem, z którego za wszelką cenę musisz się wyrwać - on jest pierwszym warunkiem intymności."

Jako, że "cierpię" na nadmiar wolnego czasu, to pomiędzy śmiganiem na politechniczny basen, a prywatnymi zajęciami - nadrabiam zaległości książkowe. Ze słynnym "Lodem" uporałam się dawno i tak już zamarzło (#pdk 😉). a więc przyszła pora na "Xavrasa Wyżryna i inne fikcje narodowe" oraz "Króla Bólu" (okładka Wydawnictwa Literackiego daje radę) tegoż autora. Dukajowi zbiór opowiadań rozrósł się do ~ 900 stron. Właśnie skończyłam ostatni z wymienionych tytułów i jestem pod wielkim wrażeniem, co prawda neologicznie i stylistycznie nie przebija "Innych Pieśni" Dukaja, ale dalej jest przynajmniej o pięć poziomów wyżej od pisarczyków pokroju Naczelnego Grafomana (i jego bimbrownika-pogromcę wsi, każdy wie, o kogo chodzi) czy też klasyków-teraz niestety buców, jak to z Sapkowskim. Wplątane są nawet lemowe i gomrowiczowe smaczki.

Chciałabym "zapomnieć" "Czarne Oceany", by móc je przeczytać ponownie-po-raz-pierwszy, ale czytałam je daaaawno i w zasadzie niewiele pamiętam; chyba fundnę sobie je jeszcze raz, bardzo odpowiada mi psychodeliczno-cyberpunkowy setting. O "Innych Pieśniach" pisałam wcześniej i wyszła z tego długa quasi-recenzja, te też jak najbardziej polecam. Dla wytrwałych

Gdy widzisz książkę, w której jedno z opowiadań rozpoczyna się w sposób następujący:

"Owej nocy w ogrodzie Króla Bólu zakwitł pies.
Król, wykapturzony, spędził wieczór w Nowym Jorku, zamykając ostatnie klauzule kontraktu rządowego; krzywa histaminowa zdążyła opaść niemal do zera. wróciwszy zapatrzył herbatoherbatę i wyszedł na taras. Ze wschodu i od północy, od Zamościa,...