Na "Anioła" trafiłam zupełnie przypadkiem - poszłam do biblioteki po zupełnie inną książkę, a już odchodząc, zauważyłam przyciągającą okładkę dzieła Dorotei De Spirito. Podniosłam ją, obróciłam i niedbale rzuciłam okiem na opis okładki, jedynie przebiegając pierwszą linijkę opisu. "Jeszcze to i nareszcie nie zawracam pani głowy." - rzuciłam do bibliotekarki i uśmiechnęłam się. A bo co mi tam? Jedyne co mi grozi to po przeczytaniu lekki dół z zawiedzenia.

Naszą główną bohaterką jest Vittoria - anioł bez skrzydeł. Normalna nastoletnia dziewczyna, chodzi do szkoły, ma swoich przyjaciół, "których kocha" (jak w kółko to powtarza), siostrę, kochających rodziców. Czy czegoś jej brakuje...? Tak, bardzo boi się, że nigdy się nie zakocha. Jednak sama nie ma pojęcia, że o mało nie wjeżdżając skuterem w pewnego chłopaka rozpoczyna się jej wielka przygoda z demonem, "połączonych jak Romeo i Julia niebezpieczną miłością" - jak głosi nam opis z tyłu okładki.

"- To jest ten chłopak, którego o mało nie przejechałam na skuterze.
- Co takiego?
- I tym razem też zniknął! Dosłownie wyparował...
- Ba, i nic dziwnego, już drugi raz usiłujesz go zabić!
- To ty go o mało nie zabiłaś.
- No tak, ale ty byłaś ze mną i jak jakaś idiotka się schowałaś.
- Mówisz, że mnie widział?
- Myślę, że tak.
- Mam nadzieję, że go więcej nie zobaczę.
- Na jego miejscu też bym miała taką nadzieję. Ale tak swoją drogą, jest niezły. Jeśli za trzecim razem go przejedziesz, może zaprosi cię na kolację.
- To nie jest zabawne, moja droga"

Co mnie NAJBARDZIEJ ugryzło?
- Główna bohaterka nie posiada skrzydeł i nawet nie zostało nam to wytłumaczone, dlaczego.
- Bardzo proste dialogi (książkę napisała w sumie 17-sto latka...)
- Chyba ten Gi... Gi... (czekajcie) Guglielmo wydawał mi się za bardzo wyidealizowany.

Jak tak, to... Jak chce się wam, to przeczytajcie.
Jak wam szkoda czasu, to nie. ;)

Na "Anioła" trafiłam zupełnie przypadkiem - poszłam do biblioteki po zupełnie inną książkę, a już odchodząc, zauważyłam przyciągającą okładkę dzieła Dorotei De Spirito. Podniosłam ją, obróciłam i niedbale rzuciłam okiem na opis okładki, jedynie przebiegając pierwszą linijkę opisu. "Jeszcze to i nareszcie nie zawracam pani głowy." - rzuciłam do bibliotekarki i uśmiechnęłam...