Do tej pory Philippa Gregory zachwyciła mnie przede wszystkim dwoma niezwykłymi historycznymi cyklami – tudorowskim oraz Wojną Dwu Róż. Tym razem, dzięki pierwszemu tomowi Sagi rodu Laceyów autorka ponownie przeniosła mnie do Anglii, tym razem osiemnastowiecznej, i porwała pasjonującą historii o miłości i obsesji silniejszej ponad wszystko.

Beatrice od samego początku była oczkiem w głowie ojca, bogatego właściciela ziemskiego, ukochaną córeczką, która dzieliła z nim miłość do ziemi i rodowego majątku. W przeciwieństwie do starszego brata, Harry’ego, który większość czasu spędzał w zaciszu komnat, czytając i zapewniając towarzystwo matce, dziewczynka przemierzała z ojcem ziemie należące do Wideacre, poznając ludzi i osobiście doglądając wykonywanych prac. Mogłaby zostać idealną dziedziczką, doskonale znającą potrzeby ziemi i obdarzoną talentem organizacyjnym, jednak zgodnie z ówczesnym prawem, majątek zawsze dziedziczył syn lub inny męski krewny. Rolą córki, niezależnie od jej talentów i pragnień, było tylko i wyłącznie korzystne wyjście za mąż. Jednak Beatrice nie zamierzała biernie poddać się losowi i była w stanie zrobić wszystko, by osiągnąć swój cel – zdobycie Wideacre na własność.

„Dziedzictwo” to debiutancka powieść Philippy Gregory i choć można dopatrzeć się w niej drobnych mankamentów, nie zmienia to faktu, że jest książką porywającą i trzymającą w napięciu od pierwszych stron. Ujawniająca się już od wczesnych lat obsesja Beatrice na punkcie ziemi nadaje tej historii niepokojącą i zagęszczającą się ze strony na stronę atmosferę. Obserwując przemianę uroczej, odważnej dziewczynki, buntującej się przeciwko krzywdzącemu prawu, w młodą kobietę, która odrzuca wszelkie normy moralne, by osiągnąć swój cel, przyprawia o gęsią skórkę. Degeneracja głównej bohaterki następuje stopniowo, pierwsze niegodziwości wypiera ze swego umysłu, nie dopuszczając do siebie prawdy, że jest w stanie poświęcić najbliższe osoby dla dobra swojej sprawy i oskarżając innych o odpowiedzialność za własne czyny. Jednak wraz z biegiem czasu postępuje w pełni świadomie, niszcząc wszystko i wszystkich dookoła siebie, w tym także doprowadzając do ruiny to, na czym najbardziej jej zależało.

Autorka stworzyła doskonały portret kobiety zepsutej i pozbawionej wszelkich hamulców moralnych, która za wszelką cenę dąży do realizacji swoich celów i ma na względzie jedynie własne szczęście i spełnienie swoich ambicji. Dzięki narracji pierwszoosobowej w wykonaniu Beatrice doskonale poznajemy motywy jej działania. O ile jednak w pierwszej połowie można jej kibicować, przymykając oko na czyny, jakich się dopuszcza, o tyle wraz z rozwojem akcji, postępowanie głównej bohaterki wprawia w osłupienie i wywołuje w czytelniku bunt. Urzekła mnie jej niezależna wola i miłość do rodzinnej ziemi, jednak gdy zmieniła się ona w obsesję mającą wręcz chorobliwą naturę, zaczęła mnie przerażać.

Ponadto, poza świetnie opowiedzianą historią i doskonale przedstawioną bohaterką, pierwszy tom trylogii to pełen rozmachu obrazu osiemnastowiecznej Anglii. Autorka z pieczołowitością oddała warunki życia zarówno zamożnych posiadaczy ziemskich, jak i wiejskiej biedoty, walczącej o każdy kęs chleba. Jednocześnie jest to swoisty hołd złożony dawnym tradycjom, zgodnie z którymi właściciel ziemi miał obowiązek troszczyć się o jej mieszkańców, a nie tylko dążyć do szybkiego wzbogacenia się ich kosztem. Wideacre z czasów dzieciństwa Beatrice uosabia idealne miejsce na ziemi, w którym każdy chętnie wypełnia swe obowiązki, a jednocześnie z ufnością patrzy w przyszłość i nie boi się jutra. W przeciwieństwie do wielu powieści, w których postęp i innowacje rolnicze uosabiają krok ku lepszemu, tutaj przedstawione są jako złe i niszczycielskie, niezgodne z naturą.

„Dziedzictwo” to powieść pełna pasji, w której miłość przeplata się z nienawiścią, a namiętność z wyrachowaniem. Książka wciąga i fascynuje, lecz jednocześnie ludzka niegodziwość i zepsucie, jakie obnaża, wzbudzają niesmak. Jedno jest pewne, trudno przejść obok niej obojętnie, Philippa Gregory już swoją pierwszą powieścią udowodniła, że posiada wspaniały talent do snucia niezrównanych historii.

Do tej pory Philippa Gregory zachwyciła mnie przede wszystkim dwoma niezwykłymi historycznymi cyklami – tudorowskim oraz Wojną Dwu Róż. Tym razem, dzięki pierwszemu tomowi Sagi rodu Laceyów autorka ponownie przeniosła mnie do Anglii, tym razem osiemnastowiecznej, i porwała pasjonującą historii o miłości i obsesji silniejszej ponad wszystko.

Beatrice od samego początku była...