Jako czytelnik w stosunku do książek staram się kierować dwoma dewizami:
1) Książkę zawsze należy doczytać do końca.
2) Jeśli książka była tak dupiasta, że zasada nr 1 została złamana, zostawiamy ją bez oceny.
Punkt 1 parę razy zdarzyło mi się złamać – czasami człowiek trafia na taką makulaturę, której za wuja nie da się domęczyć do końca i jedyne co pozostaje człowiekowi zrobić, to spuścić ją w kiblu i iść do miejscowej biblioteki, paść na kolana przed największym regałem i prosić Boga Książek o przebaczenie. W przypadku „Pasożytów umysłu” trafiła mi się sytuacja bezprecedensowa albowiem nie tylko nie doczytałem tej pożal się Boże książeczki ale postanowiłem mimo to wystawić jej notę. Najniższą z możliwych.
Przecierpiałem równo 200 stron tej kulawej powiastki i albo czegoś w niej nie zrozumiałem, albo wilsonowskie pasożyty faktycznie istnieją i zwyczajnie przypuściły zmasowany atak na mój średnio inteligentny móżdżek, tym samym sprawiając, że nie doceniłem walorów twórczości Wilsona.
Od strony fabularnej wygląda to tak: główny bohater ze swoim koleżką (imion nie podam bo nie pamiętam a do książki zajrzeć nie mogę bo już parę dni temu oddałem ją koleżance, żeby sobie mogła w piecu napalić) podczas wykopalisk archeologicznych trafiają na zakopane dwa kilometry pod ziemią starożytne ruiny. Wcześniej główny koleżka dowiaduje się, że inny jego znajomek zadyndał na żyrandolu i postanawia przewertować jego papiery, w których mowa o pasożytach umysłu. Nie mam pojęcia jaki jest związek między archeologicznym znaleziskiem a pasożytami bo jak już Wam wiadomo, nie doczytałem tego szmelcu ale pragnę odrobinę nakreślić sytuację, żeby mieć solidny grunt pod narzekanie.
Na pierwszy ogień wezmę ten aspekt powieści, który już po kilkudziesięciu stronach doprowadził mnie do szewskiej pasji – narracja. Te 200 stron, które miałem nieprzyjemność przeczytać to w 3/4 bełkot rodem z podrzędnych książeczek tyczących psychologii i parapsychologii, do tego napisanych przez jakiegoś schizofrenika lubującego się w teoriach konspiracji i New Age. Autor co chwila szuka pretekstu, żeby się wymądrzać na temat właściwości ludzkiego umysłu, poza tym lubuje się w ciągłych metaforach psychologicznych, no i chyba ma słabość do wyrażenia „wyobraźmy sobie”. Przez większość lektury „Pasożytów” miałem przed oczami scenkę z szóstej części „Koszmaru z ulicy Wiązów”, w której Johnny Depp robi jajecznicę i prawi „to jest twój mózg – a to jest twój mózg pod wpływem narkotyków”. Słowo daję, od takiego bełkotu pseudointelektualnego mam wrażenie, że mózg mi się przewraca na lewą stronę. Ale, ale, żeby oddać cesarzowi co cesarskie, to nie jest tak, że Wilson tylko się mądrzy na tematy (pseudo)naukowe- czasami nawet coś się w tej książce dzieje, vide psychiczne batalie bohaterów z tytułowymi pasożytami. Batalie nudne jak flaki z olejem. Sorry, żeby opisywać sceny, w których bohater siedzi w fotelu i prowadzi walkę w swojej głowie, czyniąc to jednocześnie interesującym dla czytelnika, to trzeba mieć prawdziwy talent a Wilson takowym talentem nie dysponuje.
Kuriozum pierwszego sortu wydał mi się sposób w jaki główny bohater dowiaduje się o istnieniu pasożytów umysłowych. Otóż, facet ma od czasu do czasu dziwne przeczucia i nastroje ale nie na jakąś alarmującą skalę. Dostaje materiały należące onegdaj do kolegi-samobójcy, czyta o pasożytach (których nikt nigdy nie widział i póki co nie ma żadnych fizycznych dowodów na ich istnienie) dodaje dwa do dwóch i abrakadabra! Bezkrytycznie zaczyna w nie wierzyć (wcześniej co prawda – jak na człowieka wykształconego przystało – bierze pod uwagę możliwość, że kolega-samobójca mógł sobie wszystko ubzdurać ale długo te wątpliwości nie trwają) i w sumie dobrze bo parę stron później potrafi już posługiwać się telekinezą i wydziwiać inne cuda na kiju. Żadnego wielkiego wtajemniczenia czy coś w tym stylu – ot, facet od paru dni ma napady dziwnych wrażeń, przeczytał notatki kolesia, który miał obsesję na punkcie jakichś psychicznych wampirów i się powiesił, więc jaki jest tok rozumowania naszego herosa? „Aha, czyli fakt, że w sobotę miałem doła, to wina pasożytów umysłu, o których nikt nie słyszał poza moim niezrównoważonym znajomym, który się powiesił – teraz to wszystko ma sens!”. I faktycznie, ma facet rację ale sami powiedzcie – czy to nie jest, kurde, naciągane?
Nie będę już marnotrawił czasu na pastwienie się nad tą książeczką. Ja jestem zdecydowanie na nie i nie mogę pojąć, jakim cudem ten gniot ma tak wysokie notowania. Chyba, że po tych 200 stronach, które przeczytałem dochodzi do obrotu o 180 stopni i ten szajs nagle zmienia się w arcydzieło literatury światowej. Ale jakoś to wątpię. Jak już wspomniałem, Colin Wilson wykazuje w „Pasożytach” słabość do zwrotu „wyobraźmy sobie”. Zatem pragnę – w duchu narracji Wilsona – napisać rzecz następującą: wyobraźmy sobie, że nigdy tej książki nie czytaliśmy. Dziękuję za uwagę.

Jako czytelnik w stosunku do książek staram się kierować dwoma dewizami:
1) Książkę zawsze należy doczytać do końca.
2) Jeśli książka była tak dupiasta, że zasada nr 1 została złamana, zostawiamy ją bez oceny.
Punkt 1 parę razy zdarzyło mi się złamać – czasami człowiek trafia na taką makulaturę, której za wuja nie da się domęczyć do końca i jedyne co pozostaje człowiekowi...