Jako iż Amanda Quick znana jest jako autorka XIX-wiecznych romansów sądziłam, że także ta pozycja będzie utrzymana w tej konwencji. Nic z tego... Mamy tu do czynienia ze średniowieczem, a to zdecydowanie nie moja bajka. Skoro bohaterowie pamiętają uczestników wypraw krzyżowych, to akcja najprawdopodobniej toczy się na początku XIV wieku lub wcześniej.
Historia zapowiadała się zresztą ciekawiej (przezabawny opis na okładce) aniżeli była nią w istocie. Obca jest mi mentalność ówczesnych ludzi, dlatego wiele rzeczy dziwiło mnie, ale bywały też sceny, przy których nie mogłam się nie roześmiać, np. ta o poranku po nocy poślubnej - bezcenna. Najbardziej w tej książce denerwowały mnie okrzyki głównej bohaterki, która co rusz wołała: 'na...świętej Hermiony!' (w miejsce kropek proszę wstawić dowolną część ciała lub garderoby). Za dziesiątym razem można było już tylko przewracać oczami. Historia była zresztą dosyć naiwna i naciągana, ale czytało się ją naprawdę szybko, jak zresztą większość książek z serii. Pojawił się wątek kryminalny, ale sceny pojedynków rycerskich mnie zawsze nudziły... Trudno jest mi tę powieść ocenić. Dodam jeszcze, że jak na romans z Da Capo jest dosyć obszerna - standardowo mają one do 320 stron, ta - 382.

Jako iż Amanda Quick znana jest jako autorka XIX-wiecznych romansów sądziłam, że także ta pozycja będzie utrzymana w tej konwencji. Nic z tego... Mamy tu do czynienia ze średniowieczem, a to zdecydowanie nie moja bajka. Skoro bohaterowie pamiętają uczestników wypraw krzyżowych, to akcja najprawdopodobniej toczy się na początku XIV wieku lub wcześniej.
Historia zapowiadała...