Nie czytałem dotąd nic Asimova, ale po lekturze "Powiewu śmierci" wiem, że autor zasługuje na to, żeby sięgnąć głębiej do jego twórczości. Powieść urzekła mnie od pierwszych wersów czymś wydawałoby się tak banalnym jak sposób narracji. Opowieść snuta przez Asimova jest niezwykle barwna i trafiła do mnie jako do czytelnika. Autor przedstawia myśli głównego bohatera i jego otoczenie w ten sposób, że czujemy się tak, jak gdybyśmy siedzieli w jego ciele, widzieli to co on widzi i myśleli to o czym on myśli. Co ciekawe, w powieści brak jest rozwlekłych i szczegółowych opisów otoczenia. To właśnie takiej narracji brakuje mi bardzo u współczesnych pisarzy.

Sama fabuła nie jest specjalnie złożona i jest to tradycyjny kryminał w starym stylu, w którym ma miejsce zabójstwo, a nasz bohater stara się rozwikłać zagadkę popełnionej zbrodni. Główny bohater jest wykładowcą chemii na uczelni wyższej, a sama chemia jest w książce zarówno narzędziem zbrodni, jak i głównym wątkiem, wokół którego zawiązuje się akcja. Osoby czujące niechęć do nauk ścisłych i chemii w szczególności muszę uspokoić, że autor tak umiejętnie operuje słowem, że w żadnym momencie książki nie nuży nią czytelnika. Chemia organiczna jest pasją głównego bohatera, jak również samego Asimova - doktora biochemii, którą to pasję widać w powieści. Na szczęście nie przekłada się to na taką ilość rozważań dotyczących chemii, które mogłyby przytłoczyć czytelnika.

Powieść czyta się bardzo szybko, a stosunkowo krótkie rozdziały o zbliżonej objętości gwarantują, że jest to znakomita pozycja do poduszki na zasadzie „czytam jeden rozdział i idę spać”. Po zakończeniu lektury pozostał u mnie pewien niedosyt, ponieważ chciałem dowiedzieć się jak potoczyły się dalsze losy głównego bohatera. Szkoda, że autor nie pokusił się o napisanie krótkiego epilogu. Na moją ocenę książki duży wpływ miał wspomniany na początku fantastyczny sposób prowadzenia narracji, dzięki czemu „Powiew śmierci” czytało mi się niezwykle przyjemnie.

Nie czytałem dotąd nic Asimova, ale po lekturze "Powiewu śmierci" wiem, że autor zasługuje na to, żeby sięgnąć głębiej do jego twórczości. Powieść urzekła mnie od pierwszych wersów czymś wydawałoby się tak banalnym jak sposób narracji. Opowieść snuta przez Asimova jest niezwykle barwna i trafiła do mnie jako do czytelnika. Autor przedstawia myśli głównego bohatera i jego...