Historia pojedynków jest historią absurdu. Pierwotnie tradycja pojedynkowania się wyrosła ze sztuki szermierki. Oddawano się jej z medycznym zacięciem dezynfekując klingi przed ciosem, i z estetyczną niekonsekwencją: odcinając sobie co popadnie, zostawiając piękne blizny. W Polsce pojedynkowano się od średniowiecza, mordować w imię honoru zezwalało prawo magdeburskie, a moda na rzucanie rękawicy zapanowała za Stanisława Augusta. Przyszła z Francji, przez Niemcy, zbierając obfite żniwo (na pocz. XVII w. we Francji zginęło w pojedynkach 30 000 osób czyli tyle co na ówczesnych wojnach). Zginąć w pojedynku było uważane za jedną ze szlachetniejszych śmierci, która w XVII, XVIII i XIX wieku przypadła w udziale wielu sławom (z rąk przeciwnika polegli m.in. Puszkin i Lermontow).
Niemal 100-stronnicowe opowiadanie Conrad opublikował w 1909 roku w odcinkach w brytyjskim „Pall Mall Magazine”, w amerykańskim „Forum” (jako „Punkt honoru”), a w 1924 włączył do tomu „Sześć opowieści”, wydanego wtedy po polsku. Gdy zachwycano się, jak celnie sportretował epokę napoleońską, przyznawał, że „usiłował złapać w swoją małą siatkę Duch Epoki – w szczęku zbroi, nigdy czysto wojskowy, młodzieńczy, prawie dziecinny w egzaltacji uczuć, naiwnie heroiczny w swojej wierze”. Co ciekawe, nie uważał tego tekstu za dobry, pisał: „Nie zaznałem spokoju sumienia z powodu tego utworu. Oczywiście, opowiadanie mogłoby być lepiej zrobione. Lecz jest to ten rodzaj refleksji, który należy odważnie odrzucić, jeśli nie zamierza się każdego swojego pomysłu pozostawić na zawsze w sferze jakichś osobistych wizji i nietrwałych urojeń. Jakże wiele z nich ulatywało mi z pamięci! Ta jednak pozostała – jako świadectwo odwagi lub – jeśli wolicie – dowód porywczości.”
Conrad zaczerpnął pomysł ze wzmianki w prowincjonalnej francuskiej gazecie, odniósł się też do powszechnie znanej anegdoty dotyczącej oficerów armii napoleońskiej. Wyraził jednak typowo polską tradycję – sarmacki etos urażonej dumy, zapiekłości, walki wbrew wszystkiemu o tzw. dobre imię. W „Pojedynku” zawarł kpinę z systemu wartości, który dziś wielu rozpoznaje jako naszą narodową wadę.

Historia pojedynków jest historią absurdu. Pierwotnie tradycja pojedynkowania się wyrosła ze sztuki szermierki. Oddawano się jej z medycznym zacięciem dezynfekując klingi przed ciosem, i z estetyczną niekonsekwencją: odcinając sobie co popadnie, zostawiając piękne blizny. W Polsce pojedynkowano się od średniowiecza, mordować w imię honoru zezwalało prawo magdeburskie, a...