Muszę przyznać, że zabierając się za czytanie Kamuflażu miałam mieszane uczucia. Okładka mnie zarówno magnetyzowała jak i niepokoiła, jednakże moje wątpliwości topniały z każdą stroną, aż w końcu zawładnęła mną doszczętnie, aż do tego stopnia, że spałam z nią pod poduszką:). Każda wolna chwila jaka trafiła mi się w dość gorącym dla mnie okresie poświęcona była właśnie tej książce. Kiedy powieść Ewy Ostrowskiej stała się również tematem rozmów ze znajomymi przy obowiązkowym weekendowym piwie stwierdziłam (a moi znajomi razem ze mną), że trzeba mieć nierówno pod deklem, żeby w trakcie sesji egzaminacyjnej i przygotowań do obrony z zakresu kryminologii jeszcze czytać i fascynować się książkami z wątkiem kryminologicznym. Jednakże jak się nie fascynować dziełem, które do samego końca trzyma nas w niepewności? W jaki sposób przestać myśleć o tym kto jest psychopatycznym mordercą i jakie tajemnice skrywają jeszcze mieszkańcy Nevady?
Autorka zaprasza nas do świata, w którym nic nie jest takie jakie pozornie wydaje się być - gdzie w każdym zakątku czai się jakaś mroczna tajemnica. Kiedy już myślimy, że wiemy, kto jest mordercą i zaczynamy domyślać się zakończenia autorka poddaje w wątpliwość nasze domysły. To tak jakby zdawała się bawić z czytelnikiem uświadamiając mu, że równie dobrze możemy się mylić w naszych przypuszczeniach.
Muszę przyznać, że już ustawiła się kolejka po tą książkę i nie zdziwiłabym się jakby, któryś z moich znajomych zapragnął mieć na półce tą książkę.
Jednak, żeby nie było tak kolorowo jest jedna rzecz, której bym się przyczepiła. A mianowicie określenie, które zostaje użyte względem psychopatycznego mordercy (niestety, albo na szczęście włączył mi się mój kryminologiczny umysł;p). Ewa Ostrowska używała wobec naszego potwora określenie, że jest socjopatyczny. Mnie to określenie trochę "gryzło", bo ja bym użyła trochę innego przymiotnika wobec mordercy - bardziej określiłabym go jako psychopatycznego ze względu na to jaki obraz tego bohatera wyłaniał mi się w trakcie czytania. Pani Ostrowska mogłaby bardziej nakreślić tą postać tak, żeby nie było wątpliwości co do niej, bo dla mnie nie wynikało jasno, że to socjopata. Jednakże w stosunku do całości książki nie było to dla mnie coś co zepsuło mi przyjemność czytania, ale sprawiło, że włączył mi się krytycyzm wobec tego co czytam, a to chyba dobrze.
Polecam każdemu, kto tak jak ja lubi kryminały - niezależnie od tego czy jest to książka, film czy serial:).

Muszę przyznać, że zabierając się za czytanie Kamuflażu miałam mieszane uczucia. Okładka mnie zarówno magnetyzowała jak i niepokoiła, jednakże moje wątpliwości topniały z każdą stroną, aż w końcu zawładnęła mną doszczętnie, aż do tego stopnia, że spałam z nią pod poduszką:). Każda wolna chwila jaka trafiła mi się w dość gorącym dla mnie okresie poświęcona była właśnie tej...