Nigdy nie przeczytałam książki, której chaotyczność tak bardzo pasowałaby do całości.
Owszem, czasem gubiłam się i zastanawiałam, o czym właściwie czytam, jaki stanowi sens ponad dwieście pięćdziesiąt stron poświęconych na historię dwóch zakochanych w sobie ludzi. A równocześnie dawało mi to dziwną przyjemność, jakieś oddalenie od świata.
To sprzeczne z poprzednimi opiniami, bo większość osób to po prostu męczy i nudzi.
Ja z kolei poruszałam się do przodu z płynnością i spokojem. Tak, właśnie spokój i wyciszenie przyniosło mi czytanie. Podejrzewam, że głównie dzięki umiejętnościom autorki do pisania, przedstawiania zawiłości ludzkich uczuć i konkretnych osobowości.
Nie oznacza to bynajmniej, że nie mam czego zarzucić powieści. Nieskładność, trochę zbyt wiele "filozofowania" jak na taką treść i bez żadnego oddzielenia od akcji nagle wtrącane opisy okolicy to częste zarzuty. Obok nich wytworzył się jednak jakiś specyficzny klimat i, o dziwo, całkiem się w nim odnalazłam.

Nigdy nie przeczytałam książki, której chaotyczność tak bardzo pasowałaby do całości.
Owszem, czasem gubiłam się i zastanawiałam, o czym właściwie czytam, jaki stanowi sens ponad dwieście pięćdziesiąt stron poświęconych na historię dwóch zakochanych w sobie ludzi. A równocześnie dawało mi to dziwną przyjemność, jakieś oddalenie od świata.
To sprzeczne z poprzednimi...