Kiedy zaczęłam czytać „Ofiarę losu" poczułam się, jakbym spotkała starych znajomych. Znani z poprzednich części Erika, Patrick, jego koledzy z policji, Anna, Dan, wszyscy spotykają się znowu z czytelnikiem, co zaczynam doceniać z każdym nowym tomem. Samo śledztwo w sprawie najpierw jednego zabójstwa, potem całej serii tez jest bardzo ciekawe, do tego dochodzą bohaterowie realisty show i już mamy interesującą fabułę. Sama zagadka kryminalna jest dla policji trudnym orzechem do zgryzienia, jednak autorka daje czytelnikowi pewne fory, może domyśleć się kim jest morderca o wiele wcześniej niż nasi bohaterowie- mnie się w każdym razie udało odgadnąć. Czytając zwróciłam uwagę, że Läckberg w większości swoich książek zbrodnie przypisuje osobom, które przeszły w dzieciństwie przeróżne traumy- gdyby w życiu wszystko było takie proste.

No i pochwała głupoty w wydaniu Läckberg, czyli ukochany szef policji, a w „Ofierze losu" także Erling Larson- czasem uważam, że pisarka trochę przegina, w końcu facet osiągnęli w jakiś sposób swoje pozycje.

Coraz bardziej przyzwyczajam się także do wątku obyczajowego, w tym tomie jest on bardziej marginesowy niż w poprzednich, ale nie przeszkadza mi już tak bardzo jak kiedyś.

Zakończenie nawiązuje już do kolejnego tomu, na szczęście czeka na swoją kolej na półce więc nie umrę po drodze z ciekawości.

Kiedy zaczęłam czytać „Ofiarę losu" poczułam się, jakbym spotkała starych znajomych. Znani z poprzednich części Erika, Patrick, jego koledzy z policji, Anna, Dan, wszyscy spotykają się znowu z czytelnikiem, co zaczynam doceniać z każdym nowym tomem. Samo śledztwo w sprawie najpierw jednego zabójstwa, potem całej serii tez jest bardzo ciekawe, do tego dochodzą bohaterowie...