Monumentalne dzieło Hugo można streścić jednym zdaniem: "Pochwała oświeceniowej rewolucji". Z pozycji kogoś, kto zasadniczo woli lżejsze książki wymienię plusy i minusy przeczytania tej.

Plusy: jest bardzo mądra, kształcąca i kształtująca człowieka i obywatela. Wyrabia wrażliwość na ludzką, cóż, nędzę, uczy współczucia i wyrozumiałości. Wciąga w historię głównych bohaterów, ich dramatyczne losy wpisane w swoją epokę. Uczy historii Europy w jej przełomowych momentach, tym bardziej, że patrzymy na nią mądrzejsi o 150 lat i możemy analizować, co nam się udało a gdzie ludzkość zawiodła.

Minusy: trzeba mieć czasem świętą cierpliwość do autora, który chwali się klasycznym wykształceniem robiąc bez przerwy i bez potrzeby wielostronicowe dygresje, porównania i nawiązania do autorów jemu współczesnych i starożytnych, o których w życiu nie słyszałam. Nawiązuje do tekstów publicystycznych XIX-wiecznego Paryża, jakby czytelnik je wszystkie znał, rzuca teksty w różnych językach, robi analizy lingwistyczne, niemalże pisze poematy na tematy takie jak siedzenie w lochu. Urażony jakąś krytyką poświęcił kilka ksiąg i wiele rozdziałów (dzielonych w losowych momentach) na tłumaczenie wzniosłości slangu ulicznego. Bohaterów, którzy reprezentują jego własne poglądy, niemalże wyświęca, co daje dość komiczny efekt, gdy na przykład garstka studentów i robotników na barykadzie rozmawia ze sobą wygłaszając mowy wzniosłe i patetyczne, przetykane poezją, o samopoświęceniu na ołtarzu idei. Tłuką się, strzelają, ale zawsze z tym czy tamtym filozofem na temat metafizyczny na ustach!

Słowem - literatura dla ambitnych i cierpliwych.

Monumentalne dzieło Hugo można streścić jednym zdaniem: "Pochwała oświeceniowej rewolucji". Z pozycji kogoś, kto zasadniczo woli lżejsze książki wymienię plusy i minusy przeczytania tej.

Plusy: jest bardzo mądra, kształcąca i kształtująca człowieka i obywatela. Wyrabia wrażliwość na ludzką, cóż, nędzę, uczy współczucia i wyrozumiałości. Wciąga w historię głównych...