Doskonałe!
Oglądając film miałam ochotę wyjść z kina przy finałowych scenach. Zgodnie twierdziliśmy wówczas, że zamiast pogadanek o narkotykach, w szkołach powinni serwować ten film. Uderzał on drastycznymi obrazami, grał na emocjach silniej niż można było przypuszczać. Ale w końcu to Aronofsky.

Jako że uważam film za arcydzieło, z lekką dozą nieśmiałości sięgnęłam po literacki pierwowzór. Okazuje się jednak, że jest równie doskonały. Książka nie jest napisana przyjaznym językiem. Bije od niej chaos, momentami trudno się zorientować co jest dialogiem, co dzieje się w głowie bohaterów, a co jest zwykłą obserwacją bądź typową narracją. Wszystko zlewa się w jedno. Zanikają wszelkie granice. Rozpoczyna się leniwie, by ze strony na stronę przyspieszać. Wiadomo w jakim kierunku podążają chcąc nie chcąc bohaterowie książki. Chciałoby się jednego z drugim chwycić za kołnierz, potrząsnąć, dać w mordę, żeby tylko przez chwilę na siebie spojrzeli z boku. Ale nie. Jako obserwatorzy możemy tylko milcząco im towarzyszyć. W czytelniku pobudzone zostanie całe spektrum emocji: od śmiechu, zadowolenia, rozmarzenia, po gorycz, smutek, żal i złość.

Jest coś niesamowitego w tej książce (czy też filmie nakręconym na jej podstawie). Nie można o niej zapomnieć. Ona prześladuje i nawiedza w najmniej oczekiwanych momentach.

Czy dla marzeń faktycznie jesteśmy w stanie zrobić wszystko? A gdy już przygotujemy podwaliny pod ich realizację, czy one nadal będą naszymi marzeniami?

Doskonałe!
Oglądając film miałam ochotę wyjść z kina przy finałowych scenach. Zgodnie twierdziliśmy wówczas, że zamiast pogadanek o narkotykach, w szkołach powinni serwować ten film. Uderzał on drastycznymi obrazami, grał na emocjach silniej niż można było przypuszczać. Ale w końcu to Aronofsky.

Jako że uważam film za arcydzieło, z lekką dozą nieśmiałości sięgnęłam po...