Przepadam za maleństwami literackimi wydanymi w serii Koliber. Szybki łyk nierzadko wielkiej literatury. Zawsze mam jakąś z tym książeczek w torbie. Wyszukuję je po antykwariatach. Ostatnio przeczytana to "Deszcz".

Jej autorem jest William Somerset Maugham. Brytyjczyk urodzony i zmarły we Francji. Już w dzieciństwie - sierota. Z wykształcenia lekarz. Szpieg brytyjski w przedrewolucyjnej Rosji. Gruźlik. Ktoś, kto żył w XIX i XX wieku. Biseks. Pisarz, dla którego inspiracją były podróże.
"Deszcz" też wyrasta z doświadczenia podróży. Na wyspy Pacyfiku. W 1916 roku Maugham ruszył w podróż w tym kierunku z niedawno poznanym Haxtonem (swoim sekretarzem i kochankiem). Z powodu kwarantanny musieli oni się jakiś czas zatrzymać w stolicy Samoa Amerykańskich, Pago Pago. Towarzyszący im pasażerowie stali się prototypami bohaterów opowiadania.

W tej opowieści podróżujący statkiem do Apii (stolicy Samoa) pasażerowie przymuszeni zostają z powodu szerzącej się zarazy do zatrzymania się w porcie Pago Pago. Pisarz poświęca swoją opowieść dwóm parom małżeńskim i pewnej prostytutce. Na historię patrzymy oczyma doktora Macphaila. Zbieg okoliczność zbiera w jednym miejscu odcięte od świata zarazą i deszczem kilka osób. Miedzy nimi rozgrywa się dramat prowokacji, osądu, upokorzenia, potępienia, nawracania. Antagonistami są misjonarz Davidson i prostytutka z dzielnicy czerwonych latarni w Honolulu, panna Thompson. Czy ze strachu przed uwięzieniem, czy porażona siłą jego fanatyzmu butna kobieta zamienia się w skruszoną grzesznicę. Jej przemianę misjonarz podsumowuje słowami: "To prawdziwie nowe narodziny. Jej dusza czarna jak noc teraz jest czysta i biała. Całymi dniami modlę się z nią". Deszcz pada i pada. Wydaje się zatapiać cały otaczający ich świat. "Nie był to nasz cichy angielski deszcz, który pada łagodnie. Tutejszy wydawał się okrutny, dziwnie straszny. Czuło się w nim złośliwość pierwotnych sił natury. Nie padał, lecz spływał z nieba jak potop, dudniąc z dachu z blachy falistej tak równo i uporczywie, że można było oszaleć. Lał jakby z furią." Napięcie między piątką uwięzionych kwarantanną osób rośnie.

Sugestywnie odtworzona atmosfera miejsca, ciekawie zarysowane postacie, intensywność przeżywanych uczuć. Poczucie humoru autora. Poczułam to jeszcze silniej, gdy zakończywszy czytać dowiedziałam się, że autor tworzył tę historię w cieniu swojej miłości z Geraldem Haxtonem, który aresztowany rok wcześniej aż na antypody uciekał od ówczesnych sądów na homoseksualistach.


CYTATY:
"nie miała talentu do zdawkowej rozmowy"
"Żądza jest smutna".
"jego grzeczność robiła takie wrażenie jakby się do niej przymuszała z obowiązku chrześcijańskiego"

Przepadam za maleństwami literackimi wydanymi w serii Koliber. Szybki łyk nierzadko wielkiej literatury. Zawsze mam jakąś z tym książeczek w torbie. Wyszukuję je po antykwariatach. Ostatnio przeczytana to "Deszcz".

Jej autorem jest William Somerset Maugham. Brytyjczyk urodzony i zmarły we Francji. Już w dzieciństwie - sierota. Z wykształcenia lekarz. Szpieg brytyjski w...