Pierwszy tom zbioru opowiadań jest dla mnie wielkim zaskoczeniem. Z racji pewnego zbiegu okoliczności zacząłem od części II i byłem nią zachwycony ze względu na poczucie humoru i niebanalność tekstów. Przyznam, że mocno zdziwił mnie fakt, iż dosyć często w trakcie lektury pierwszego tomu najzwyczajniej się męczyłem. Oczywiście znalazło się kilka opowiadań tak dobrych jak te, które występują w drugim tomie, ale dominowały te, które mi nie przypasowały do gustu. Z tych, które mi się szczególnie podobały mogę wymienić "Diabła w dzwonnicy", "Zagładę Domu Usherów" (świetne opowiadanie grozy i miły akcent dla czytelników, którzy zapoznali się z książką "Kroniki marsjańskie" Ray'a Bradbury'ego), "Człowiek interesu" - kolejny przykład świetnego poczucia humoru Amerykanina czy "Człowiek tłumu". Na pewno warto było zapoznać się z tymi opowiadaniami i np. zobaczyć na kim wzorował się Artur Conan Doyle przy tworzeniu Sherlocka Holmesa. Najsłynniejszy angielski detektyw jest łudząco podobny do Dupina wykreowanego przez Poego. "Zabójstwo przy rue Morgue" to bardzo ciekawe opowiadanie kryminalne ze świetną metodą dedukcji zastosowaną do rozwiązania zagadki, dokładnie, jak np. w tekście "Studium w szkarłacie" Doyle'a. Za to "Tajemnica Martii Roget" jest przegadane i w pewnym momencie zaczyna po prostu irytować ciągnący się wywód na temat tego, jak rozwiązano zagadkę. Bardzo zaciekawił mnie tekst "Złoty żuk" - wdrożenie kryptografii do tekstu okazało się świetnym zabiegiem i uczyniło opowiadanie bardzo ciekawym. Kolejnym genialnym opowiadaniem grozy jest "System doktora Smoły i profesora Pierza". Jednak około dziesięć tekstów nie przypadło mi do gustu. Możliwe, że już byłem zmęczony stylem Poego, ale wydaje mi się, że jednak kilka opowiadań jest po prostu zawodząco nieciekawe, tym bardziej, gdy można je odnieść do tych wybitnych tytułów. Podtrzymuję zdanie, które wyraziłem w opinii na temat drugiej części zbioru - pozycja obowiązkowa dla bibliofila. Warto się trochę przemęczyć dla kilku rarytasów i zapoznać z twórczością jednego z najważniejszych pisarzy amerykańskich.

Pierwszy tom zbioru opowiadań jest dla mnie wielkim zaskoczeniem. Z racji pewnego zbiegu okoliczności zacząłem od części II i byłem nią zachwycony ze względu na poczucie humoru i niebanalność tekstów. Przyznam, że mocno zdziwił mnie fakt, iż dosyć często w trakcie lektury pierwszego tomu najzwyczajniej się męczyłem. Oczywiście znalazło się kilka opowiadań tak dobrych jak...