Naczytałem się mnóstwa negatywnych komentarzy o Ikarze, stąd też do lektury podchodziłem z pewną dozą sceptycyzmu, ale przecież własne zdanie wyrobić sobie trzeba. Zarzucano temu komiksowi wiele - że płytki, że naiwny, że brak tu rozbudowanych portretów psychologicznych postaci. I to w sumie wszystko prawda. Tyle że tutaj akurat te zarzuty niekoniecznie świadczą o nieprzemyślanym scenariuszu. Właściwie, to możemy zadać sobie pytanie - jakim cudem nastolatek, które całe życie spędził w klatce, miałby mieć rozbudowane życie wewnętrzne? No jakże to? Przecież autorzy idealnie uchwycili właśnie tę jego dziecięcą naiwność (kolejny zarzut, kolejny nietrafiony), co, co prawda przekłada się na spłycenie psychiki, ale nie wpływa w żaden sposób na utratę realizmu. Poza tym, przecież Ikar to - gdyby odjąć wątek sci-fi - komiks o pierwszej miłości! Nic więcej! I właśnie jako komiks o pierwszej miłości sprawdza się znakomicie. Przypomnijcie sobie, jakie było wasze pierwsze poważniejsze zauroczenie. Podpowiem: było słodkie, naiwne, irracjonalne, niekoniecznie dojrzałe, ale w tamtej chwili wydawało się jedyne i niepowtarzalne. I taki właśnie jest ten komiks.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Naczytałem się mnóstwa negatywnych komentarzy o Ikarze, stąd też do lektury podchodziłem z pewną dozą sceptycyzmu, ale przecież własne zdanie wyrobić sobie trzeba. Zarzucano temu komiksowi wiele - że płytki, że naiwny, że brak tu rozbudowanych portretów psychologicznych postaci. I to w sumie wszystko prawda. Tyle że tutaj akurat te zarzuty niekoniecznie świadczą o...