Ott buduje swoje historie bez słów, tylko za pomocą obrazów wykonanych metodą wydrapywania na czarnym tle. Jego "Nowożeńcy" to mroczna, zaskakująca opowieść, w której nawet światło ma gęstość, a intensywność emocji przeżywanych przez postaci dorównuje "Krzykowi" Muncha.

Ott buduje swoje historie bez słów, tylko za pomocą obrazów wykonanych metodą wydrapywania na czarnym tle. Jego "Nowożeńcy" to mroczna, zaskakująca opowieść, w której nawet światło ma gęstość, a intensywność emocji przeżywanych przez postaci dorównuje "Krzykowi" Muncha.

Klasyczny Ott. W sumie to mocno przewidywalna historia, technika graficzna też bez zmian, ale wciąż to lubię - facet jest mistrzem budowania klimatu.

Klasyczny Ott. W sumie to mocno przewidywalna historia, technika graficzna też bez zmian, ale wciąż to lubię - facet jest mistrzem budowania klimatu.

Wiem na co stać Thomasa Otta i zdaję sobie sprawę jak pracochłonne muszą być jego dokonania. Tu jest wszystko za co go lubimy, tylko za mało. Sama fabuła to przeniesienia na język komiksu scenariusza filmu, którego twórcy inspirowali się pracami Otta, więc historia zatacza koło, podobnie jak wydarzenia w "Nowożeńcach". Bardzo spoczko, choć mnie z założenia horror czy thiller w komiksie nie przeraża, co najwyżej ciekawi.

Wiem na co stać Thomasa Otta i zdaję sobie sprawę jak pracochłonne muszą być jego dokonania. Tu jest wszystko za co go lubimy, tylko za mało. Sama fabuła to przeniesienia na język komiksu scenariusza filmu, którego twórcy inspirowali się pracami Otta, więc historia zatacza koło, podobnie jak wydarzenia w "Nowożeńcach". Bardzo spoczko, choć mnie z założenia horror czy...

Hasło "W koło macieja" nabiera tutaj dość wagi i namacalnej formy. Ott wspaniale wprowadza nas w scenariusz, gdzie nic przypadkowo się nie dzieje, wszystko ma swe miejsce w danym kręgu, choć nie wiadomo kiedy następuje tak naprawdę koniec.

Hasło "W koło macieja" nabiera tutaj dość wagi i namacalnej formy. Ott wspaniale wprowadza nas w scenariusz, gdzie nic przypadkowo się nie dzieje, wszystko ma swe miejsce w danym kręgu, choć nie wiadomo kiedy następuje tak naprawdę koniec.

Z twórczością Thomasa Otta mam ten problem, że potrafię docenić jego charakterystyczny i bardzo konsekwentny styl, ale lekturę każdego kolejnego albumu (a czytałem chyba wszystkie wydane w Polsce) kwituję wzruszeniem ramion - zwyczajnie nie czuję tego klimatu; te historyjki nie budzą we mnie absolutnie żadnych emocji. Może po prostu czytałem/oglądałem w życiu za dużo horrorów, by coś takiego wywarło na mnie jakiekolwiek wrażenie...?

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Z twórczością Thomasa Otta mam ten problem, że potrafię docenić jego charakterystyczny i bardzo konsekwentny styl, ale lekturę każdego kolejnego albumu (a czytałem chyba wszystkie wydane w Polsce) kwituję wzruszeniem ramion - zwyczajnie nie czuję tego klimatu; te historyjki nie budzą we mnie absolutnie żadnych emocji. Może po prostu czytałem/oglądałem w życiu za dużo...

Jeśli ktoś lubi śnić koszmary, istnieje szansa, że gdy poogląda rysunki Thomasa Otta przed snem, będzie miał niespokojną noc.

Nie jest to mój ulubiony komiks tego autora, ale warto zapoznać się z 'Nowożeńcami' dla klimatu, który potrafi zbudować jedynie Ott.

Jeśli ktoś lubi śnić koszmary, istnieje szansa, że gdy poogląda rysunki Thomasa Otta przed snem, będzie miał niespokojną noc.

Nie jest to mój ulubiony komiks tego autora, ale warto zapoznać się z 'Nowożeńcami' dla klimatu, który potrafi zbudować jedynie Ott.

Mało zaskakujące zakończenie. Autor mógł pójść jeszcze dalej niż tylko do "koła". To to już było Panie ze sto razy.

Mało zaskakujące zakończenie. Autor mógł pójść jeszcze dalej niż tylko do "koła". To to już było Panie ze sto razy.

Ładne, ale banalne. Upiorne, ale ograne.

Ładne, ale banalne. Upiorne, ale ograne.

Szwajcarski rysownik objawił się w Polsce dwoma błyskotliwymi zbiorami komiksowych miniatur: "Exit" i "Cinema Panopticum". Oba wyprzedały się bardzo szybko, a autor stał się jednym z ulubieńców krytyki i czytelników. Nic dziwnego - Thomas Ott doprowadził swój warsztat do perfekcji, a do tego wypracował swój własny, niepowtarzalny styl.

Swoje gorzkie, groteskowe prace wydrapuje - jakby za karę - małym japońskim nożykiem na arkuszach pokrytych czarnym tuszem. Filmowość i rytmiczność jego narracji robi niesamowite wrażenie. Jeśli szukałbym dla jego prac jakiegoś odpowiednika w kinie, wskazałbym na filmy Aronofsky'ego, Lyncha czy Finchera. To turpizm i ekspresjonizm, ale przefiltrowany przez współczesną, postmodernistyczną wrażliwość, w której nawet intymny dramat, szekspirowska tragedia, czy adaptacja "Portretu Doriana Graya" musi być podana w formie intrygującej dla odbiorców znudzonych ciągłymi fajerwerkami. Ma szokować i drażnić, a przy tym być niezwykle atrakcyjna od strony wizualnej.

Do przeczytania reszty recenzji zapraszam na Arkham: http://rekopisznalezionywarkham.blogspot.com/2013/06/ott-jest-jak-szuler.html

Szwajcarski rysownik objawił się w Polsce dwoma błyskotliwymi zbiorami komiksowych miniatur: "Exit" i "Cinema Panopticum". Oba wyprzedały się bardzo szybko, a autor stał się jednym z ulubieńców krytyki i czytelników. Nic dziwnego - Thomas Ott doprowadził swój warsztat do perfekcji, a do tego wypracował swój własny, niepowtarzalny styl.

Swoje gorzkie, groteskowe prace...