"A co, jeśli my wszyscy, jak pan mówi, tworzymy fikcję? Jeśli bezustannie wymyślamy historię naszego życia?" - pyta Sophie Vincenta, który przeprowadza z nią wywiad, w jednym z ostatnich rozdziałów książki.

Najnowsza powieść J.M. Coetzee jest szczególnie nietypowym rodzajem literackiej fikcji. Z wszelkich informacvji o książce, oraz z podtytułu, możemy dowiedzieć się, że jest to trzecia z cyklu powieści autobiograficznych napisanych przez Johna Coetzee. Powieść ta w niczym jednak nie przypomina "Chłopięcych lat" czy "Młodości". "Lato" jest zabawą z fikcją, eksperymentem biograficznym, który pozostawia nas w niepewności, czy to, co przeczytaliśmy jest autentyczne, czy też należy jedynie do literackiej kreacji.

Trzecia część biografii Coetzeego, przypadająca na lata 70 ubiegłego wieku, składa się z wywiadów przeprowadzonych z osobami, które ponoć były niezwykle ważne w tym okresie życia dla pisarza. John Coetzee wkłada w usta tych osób słowa, które stawiają go w dość nietypowym świetle. Pisarz jawi nam się jako osoba chłodna w kontaktach, sprawiająca wrażenie wyrachowanej, niedostepnej, nieatrakcyjnej seksualnie oraz nieco niezdarnej. Dla żadnej z tych postaci John nie jest wielkim pisarzem, niezwykłym umysłem czy autorytetem. Jest to bardzo krytyczny sposób pokazania siebie, pewnego rodzaju wynaturzenie. Pomysł Coetzee na książkę jest o tyle nietypowy, że pisarz uśmierca samego siebie. Przypomina mi to szkolne zadania, eseje, kiedy tematem jest próba zastanowienia się jak pośmiertnie ludzie cię zapamiętają i jak w ciagu życia cię postrzegali. W tym wypadku Coetzee okazuje się być dla siebie bardzo ostry. W powieści praktycznie nie pojawiają się pochwały dla pisarza, nie istnieje ani jeden moment, który przeczyłby większości opinii.

"Lato" to niezwykle dojrzała powieść, świadcząca o niebywałym warsztacie Noblisty. Jest to bardzo przemyślane dzieło, które narracją przywołuje "Chłopięce lata", czy "Młodosć", lecz jednocześnie jest literackim eksperymentem, których Coetzee w trakcie swej twórczości także się chwytał. Pozostawia również ogromne pole do rozmyśleń nad autoprezentacją, tworzeniem fikcji w okół siebie. Jest to na pewno bardzo szczera powieść

W trakcie wywiadu z Sophie, Vincent mówi: "W swoich listach wymyśla fikcyjnego siebie (Coetzee) na użytek tych, z którymi koresponduje. W dziennikach robi w zasadzie to samo na własny użytek, a może dla potomności. Oczywiście są to wartościowe dokumenty, lecz jeśli chce się dotrzeć do prawdy, trzeba wyjść poza prozę.." Ja zastanawiam się natomiast czy w ogóle możliwym jest wyjąś poza prawdę. Czy można poznanie kogoś poprzez relację kogoś innego. Czy poznanie prawdy o drugim człowieku w ogóle jest czymś uchwytnym?

"A co, jeśli my wszyscy, jak pan mówi, tworzymy fikcję? Jeśli bezustannie wymyślamy historię naszego życia?" - pyta Sophie Vincenta, który przeprowadza z nią wywiad, w jednym z ostatnich rozdziałów książki.

Najnowsza powieść J.M. Coetzee jest szczególnie nietypowym rodzajem literackiej fikcji. Z wszelkich informacvji o książce, oraz z podtytułu, możemy dowiedzieć się, że...