"Bitwa o Anglię" to książka, którą z ogromną przyjemnością wręcz pochłonąłem podczas Świąt Bożego Narodzenia 2010 roku. Z drugiej strony - nie dziwią mnie dosyć niskie oceny tej pozycji (czyli średnio prawie 7 gwiazdek). Nie jest wcale łatwa w odbiorze - chyba że jest się miłośnikiem walk powietrznych II wojny światowej (a ja się w nich zakochałem jakieś niemal cztery dekady temu, gdy po raz pierwszy wziąłem do ręki "Dywizjon 303" Fiedlera). Sporo pozycji o tych "tak niewielu" ze słynnego cytatu Churchilla już przeczytałem, ale dopiero przy wspaniałej pozycji Bungaya znów poczułem równie mocne emocje, jak przy pierwszej lekturze reportażu o lotnikach z dywizjonu kościuszkowskiego.
Emocje te towarzyszyły mi przez całą książkę - bo Bungay niezwykle uczuciowo potrafi pisać nawet o parametrach technicznych samolotów (szczególnie tej zalotnej złośnicy, jaką był - a raczej była - Spitfire). A na dodatek jest to autor bardzo rzetelny i potrafi oddać wszystkim bohaterom tamtych czasów - także "cholernym obcokrajowcom" na czele z Polakami, co wcale w historiografii anglosaskiej nie jest takie oczywiste.
"Bitwa o Anglię" to książka może miejscami niezbyt łatwa, ale warta każdej poświęconej jej chwili. I w mojej osobistej ocenie - najlepsze kompendium wiedzy o w sumie skromnym epizodzie (w kontekście chociażby skali użytych sił i środków w porównaniu z innymi wydarzeniami II wojny), który jednak sprawił, że losy świata potoczyły się tak, a nie inaczej. Wolę ja nawet od "Orłów nad Europą" Zamoyskiego, bo ta ostatnia pozycja jest zbyt nasiąknięta poczuciem krzywdy, jaka spotkała naszych pilotów, gdy nie byli już zachodnim aliantom potrzebni...

"Bitwa o Anglię" to książka, którą z ogromną przyjemnością wręcz pochłonąłem podczas Świąt Bożego Narodzenia 2010 roku. Z drugiej strony - nie dziwią mnie dosyć niskie oceny tej pozycji (czyli średnio prawie 7 gwiazdek). Nie jest wcale łatwa w odbiorze - chyba że jest się miłośnikiem walk powietrznych II wojny światowej (a ja się w nich zakochałem jakieś niemal cztery...