“Dying is overrated. Human sentimentality has twisted it into the ultimate act of love. Biggest load of bullshit in the world. Dying for someone isn't the hard thing. The man that dies escapes. Plain and simple. Game over. End of pain...Try living for someone. Through it all-good, bad, thick, thin, joy, suffering. That's the hard thing.”

Barrons, jak zwykle masz racje:) To chyba jedno z najprawdziwszych stwierdzen, jakie kiedykolwiek przeczytalam. I powiem szczerze, ze "chodzi za mna" odkad skonczylam czytac piaty tom.

Shadowfever jest niesamowite, zdecydowanie najlepsza czesc calej serii. Ciagle zastanawiam sie nad fenomenem tych ksiazek, w sumie Moning nie wymyslila niczego nowego i idealnie wpisuje sie w nurt Urban Fantasy dla doroslych. Nie bede sie tutaj rozpisywac nad walorami (albo ich brakiem) estetycznymi i udawac, ze to literatura piekna. Ksiazki Fever sa dobra rozrywka i niczym innym. Czytelnik dostaje kawalek erotycznego, mrocznego, wciagajacego fantasy, tak just for fun, bez zbednych ceregieli. Ostatnimi czasy ukazalo sie bowiem mase ksiazek, ktore pod pozorem lekkiej, wciagajacej historii, probowaly w niezdolny sposob przemycic "glebsze" tresci. Moze niekoniecznie w nurcie fantasy, ale za to wsrod innych gatukow. Inaczej u Moning i chwala jej za to! Bohaterka przezywa mase tragedii (nie bede spojlerowac), ale nie sa one tutaj roztrzepywane do granic mozliwosci. Mac ma byc heroina i nia jest. Barrons ma byc zwierzeciem w mrocznej, pociagajacej oprawce i nim jest. Czytelnik dostaje to, co widzi i zostaje bez reszty wciagniety w porywajaca historie fantasy. Cudowny chill out ;)

“Dying is overrated. Human sentimentality has twisted it into the ultimate act of love. Biggest load of bullshit in the world. Dying for someone isn't the hard thing. The man that dies escapes. Plain and simple. Game over. End of pain...Try living for someone. Through it all-good, bad, thick, thin, joy, suffering. That's the hard thing.”

Barrons, jak zwykle masz racje:)...