W jaki sposób mogę wyrazić moje szokująco potężne obrzydzenie książką, która śmiała w sposób wysoce niestosowny wypaczyć bohaterów jednego z moich ulubionych seriali? Nie ma na to właściwych słów, które nie byłyby przy okazji kulturalne. Ale spróbuję mimo wszystko, a zwłaszcza pomimo gotującej się we mnie krwi na samą myśl o tej smutnej próbie stworzenia czegoś, co miało być prawdopodobnie opowieścią o jednej z intrygujących spraw braci Winchester, którzy jeżdżąc przez wszystkie stany Ameryki Północnej parają się zwalczaniem paranormalnych stworów typu duchu, demony oraz każdy senny koszmar jaki tylko sobie wyśnisz , zanim te będą próbowały skrzywdzić niczemu winnego człowieka, zgodnie z najbardziej rozpoznawalnym cytatem serialu: „saving people, hunting things, the family business!”. Miało być ładnie, a wyszło kiepsko i nudnawo. To historyjka, która nie sięga nawet miana „ledwo co daje radę”.

Dla tych, którzy orientują się w serialu „Supernatural” dodam, że wydarzenia opisane w książce zostały umiejscowione pomiędzy odcinkami drugiego sezonu, a dokładniej między „Crossroad Blues” a „Croatoan”.

Akcja toczy się - dla odmiany od serialu, gdzie chłopcy głównie i przeważnie ratują świat w mniejszych miasteczkach - w Nowym Yorku. Prowadzone są jednocześnie dwa wątki, tzn. dwie sprawy do rozwiązania, które nie łączą się ze sobą w żaden poważny sposób.
Dean i Sam jadą do nawiedzonego domu na prośbę swojego znajomego imieniem Ash. Dawny kumpel Asha, członek zespołu Scottso, Manfred Afiri, boryka się z problemem dziwnych trzęsień domu i wysoce podejrzanych wyć, śmiechów i jęków, które mają miejsce tyko i wyłącznie po tym, jak wraca z występów w klubie „Nat’s Place”.
Drugą sprawą są dwa powiązane ze sobą morderstwa na podstawie twórczości Edgara Allana Poe, do których niedługo później dołączają kolejne zwłoki i niewróżący nic dobrego rytuał wskrzeszenia.

Brzmi całkiem nieźle, a znając serial mogłoby się nawet wydawać , że pierwszy problem będzie klasyczną sprawą rodem z dwóch pierwszych sezonów „Supernatural” , sprawą typu „research, parę fałszywych tropów, później wpadamy na ślad, rozwiązujemy zagadkę, a na koniec słynne salt&burn i wszystko praktycznie załatwione”. Niestety nie. Autorka na siłę przy tym wątku starał się wejść w styl i rytm serialu, chcąc przy tym zachować przy okazji nutkę powieści detektywistycznej, co skończyło się żenująco nudnym rozwojem akcji. Jakim rozwojem, zastojem raczej. Tak więc motyw polowania na ducha opiera się głównie na bezcelowym zmienianiu lokacji pomiędzy domem a klubem i rozmową braci z każdą napotkaną osobą aż do porzygu lub uzyskania jakiejś informacji, która pozwoli na ostateczne rozwiązanie sprawy. Na plusik idzie wątek, w którym Dean próbuje podbić do miejscowej barmanki. Jest o tyle ciekawy, że postać ta nie jest naiwną, rozchichotaną panieneczką, która zobaczywszy najzieleńszą zieleń w historii zieleni w oczach Deana i jego czarujący uśmiech zaraz wskakuje z nim do łóżka, a kobietą zorientowaną, doświadczoną i zdecydowanie starszą od Deana. Wszystko ładnie do momentu, w którym wątek nie urywa się gwałtownie i popada w zapomnienie. Zamiast tego musimy długo męczyć się z niezręczną sytuacją, podczas której Janine, siostrzenica Manfreda, którą Dean uznał za irytującą i nachalną, stara się go poderwać i zaprosić do łóżka, a ten robi wszystko byle się od niego odczepiła. Ugh.

Co boli najbardziej, a co sprawiało, że wzdrygałam z niedowierzaniem i oburzeniem przy każdej stronie, to przedstawienie postaci Deana. Jak Sam jeszcze wyszedł jak człowiek, może troszkę bezpłciowo, ale jednak można by dalej przypuszczać, że to Sam, tak ze starszego z braci Winchester autorka zrobiła nieprzyjemnego, chamskiego, janusowego i prostolinego dziada. Zero charakteru i uroku serialowej postaci. Zupełnie nie ten Dean! Tak się nie robi! Było to bolesne i czytanie tego sprawiało niemal fizyczny ból. Będzie to prawdopodobnie największa bolączka i pomyłka tej książki.

Więcej nadziei daje druga sprawa, związana z opowiadaniami Edgara Allana Poe. Nie powiem, żeby motywacje sprawcy były interesujące, ale jego daleko posuwające się, krwawe próby odtworzenia scen z miniaturek znanego pisarza mogą kogoś ostatecznie zainteresować, jeśli mocno zmrużycie powieki. Do tego dochodzi pewien rytuał wskrzeszenia, a może nawet wam się to spodoba, o ile dacie radę przebić się przez kiepski warsztat pisarki. Nie wiem, na ile to wina kiepskiego tłumaczenia do jakiego się dorwałam, ale nie zamierzam sprawdzać oryginału. Nie mam ochoty przechodzić przez to piekło dwa razy. Rzucają się w oczy powtarzające się te same sformułowania , a opisy postaci pozostawiają wiele do życzenia.
W każdym razie, przy wątku Poego widać, że autorka wchodzi bardziej w swoje klimaty i zainteresowania, gdzie można wykryć przejawy własnych, oryginalnych pomysłów (a nie próba kopii scenariuszy serialu), co będzie widoczne w kolejnej jej książce „Bonekey”.

Generalnie odradzam „Nigdy więcej”. Jeśli jesteście fanami serialu to tym bardziej. Treść jest nieciekawa, wizerunek Deana jest nieprzyjemny i tak bardzo nie deanowy, w ogóle nie czuć więzi pomiędzy braćmi, tak bardzo kluczowej dla serialu i rozwoju postaci, a rażą głupoty i szczegóły, które nie zgadzają się z serialem. Jeśli nie znacie „Supernatural” to tym bardziej nie próbujcie – warsztat pisarski zdaje mi się nie być szczególnie dobry (może to wina tego tragicznego tłumaczenia, ale nawet jeśli to nie to, to i tak nic z tego interesującego nie wyniesiecie, a tylko zrazicie się do „Supernatural”). Dodatkowo przez cały czas, non-stop, jesteśmy obsypani dziesiątkami tytułów różnych piosenek i nazwiskami piosenkarzy. I to nie są takie przyjemne i błyskotliwe, dobrze wplecione tytuły czy nawiązania jak w „Przenośnych drzwiach” Toma Holta, a wciśnięte gdzie popadnie nazwy, które aż krzyczą „PATRZCIE JAK JA SIĘ ZNAM NA KLASYCZNYM ROCKU, TAK BARDZO SIĘ ZNAM, ZNAM TYLE TYTUŁÓW, NIECH BĘDĄ ICH MILIONY CO STRONĘ, BO TAK SIĘ ZNAM I TO TAKIE WAŻNE”. Nie, tak to nie działa. Było to bardzo męczące i zdecydowanie przesadzone.

Na pocieszenie mogę dodać, że „Bonekey” to już zupełnie inna para kaloszy, do których warto wsadzić swoje stópki, żeby sprawdzić co też się tam dzieje.

W jaki sposób mogę wyrazić moje szokująco potężne obrzydzenie książką, która śmiała w sposób wysoce niestosowny wypaczyć bohaterów jednego z moich ulubionych seriali? Nie ma na to właściwych słów, które nie byłyby przy okazji kulturalne. Ale spróbuję mimo wszystko, a zwłaszcza pomimo gotującej się we mnie krwi na samą myśl o tej smutnej próbie stworzenia czegoś, co miało...