Szczęście smakuje truskawkami. Jednak, żeby znaleźć truskawkę trzeba przebyć długa drogę. Taką, jaką ma za sobą Ewa.

Kim ona jest? Samotnym dzieckiem, opuszczonym przez matkę, zupełnie nieświadomym, że ma na tym świecie kogoś, kto może o nią zadbać – swojego ojca. Żyje pod nadzorem apodyktycznego dziadka i obojętnej babci. Aż nadchodzi pewien dzień…

…i śmierć babci sprawia, że Ewa wkracza w inny świat. Zupełnie odmienny od tego, który do tej pory znała. Pełen osób, które się o nią troszczą, dbają, chcą ją uszczęśliwić. Część książki, będąca pamiętnikiem dziewczynki, pokazuje jak dziecko postrzega nowe sytuacje, jak stara się odnaleźć w skomplikowanym świecie. Panujący wokół chaos przytłoczyłby nie jednego dorosłego, jednak dziewczynka dzielnie z nim walczy.

Podobny mętlik w głowie ma Agnieszka. Obie bohaterki spotykają się w momencie, gdy pragną żeby ich życie się unormowało, uspokoił. Obie chcą być pewne jutra. Ich relacja sprawia, że wzajemnie przełamują bariery, otwierają się. Małymi kroczkami zmierzają ku zmianom na lepsze.

Wreszcie Ewa zaczyna dostrzegać ile szczęścia mogą dać prozaiczne elementy rzeczywistości takie jak truskawki, hamak i chwile w nim spędzone.

Rozczarowała mnie dominacja dziennika Ewy, nad opisami ukazującymi świat z perspektywy Agnieszki. Ta druga postać bardziej mnie zaciekawiła. Pamiętnik Ewy jest momentami zbyt infantylny, dlatego szkoda, że druga część książki jest tak objętościowo niewielka.

Szczęście smakuje truskawkami. Jednak, żeby znaleźć truskawkę trzeba przebyć długa drogę. Taką, jaką ma za sobą Ewa.

Kim ona jest? Samotnym dzieckiem, opuszczonym przez matkę, zupełnie nieświadomym, że ma na tym świecie kogoś, kto może o nią zadbać – swojego ojca. Żyje pod nadzorem apodyktycznego dziadka i obojętnej babci. Aż nadchodzi pewien dzień…

…i śmierć babci...