Na pewno nie jest to książka z gatunku lekkich i łatwych. Jest bardzo dobrze napisana, wstrząsająca i wzruszająca, widać, ze Kathe Koja lubi zagłębiać się w umysły ludzi nie do końca przystosowanych do życia w społeczeństwie. Jest to absolutnie proza na poziomie (tak czuję) książki Kena Keseya, chociaż opisuje całkiem różne historie i odrębne światy; czy autorce zależało na tym, żeby opisać atmosferę szpitala psychiatrycznego? Nie. przyznam, że Lot... znam tylko z filmu, nie z książki, ale przecież tylko ślepiec nie zauważy oczywistych różnic w podejściu do tematu chorób psychicznych. To nie ma być dokument ani dziennik przeżyć osoby chorej, tylko całkowicie subiektywna relacja wrażeń osoby zdrowej psychicznie, która pozostaje w bliskim związku emocjonalnym z osobą chorą i przez to "nieprzystosowaną". Dlatego nie rozumiem, jak można porównywać dwie tak różne książki i jedną z nich przekreślać całkowicie, bo autor dał się ponieść swojej wyobraźni; to nie jest ani zapis choroby, ani jej szczegółowe studium. Kto tego nie rozumie, niech zostawi książki tej autorki, bo nigdy go nie uwiodą. Mnie one uwodzą.

Na pewno nie jest to książka z gatunku lekkich i łatwych. Jest bardzo dobrze napisana, wstrząsająca i wzruszająca, widać, ze Kathe Koja lubi zagłębiać się w umysły ludzi nie do końca przystosowanych do życia w społeczeństwie. Jest to absolutnie proza na poziomie (tak czuję) książki Kena Keseya, chociaż opisuje całkiem różne historie i odrębne światy; czy autorce zależało na...