wydawca zastosował tu pewien trick - mianowicie zasugerował - choć nigdzie WYRAŹNIE tego nie powiedział - że książka ta opisuje autentyczne wydarzenia. Jest to, niestety, "tłyt matetingowy", jak mawiał Michał Wójcik z kabarety Ani Mru Mru. Książka pełna jest oczywistych bzdur. Mimo wszystko, zawiera też jednak sporo wartościowych informacji, jak choćby o broni, czołgach, czy sytuacji na froncie, widzianej oczami... No własnie, czyimi? Żołnierza? Nie wydaje mi się...
Gdybym miał, nomen-omen, strzelać, stawiałbym na opowieść, napisaną na podstawie jakiejś gry komputerowej, w którą autor lubił grać. Niestety, z tego typu gier miałem jedynie przyjemność poznać "Sniper Elite" i mogę jedynie stwierdzić z całą pewnością, że nie była to ta właśnie gra. Opis "okropności wojny" bardziej przypomina opisy efektownych animacji ze świata wirtu.
Książka napisana jest w sposób niechlujny, wręcz irytujący. Na początku zupełnie niepotrzebne wtrącenia o wnuczku, słuchającego opowieści dziadka, które psują cały nastrój i niepotrzebnie łamią akcję. Potem zaczyna się historia teleskopu... Rany boskie, czy to jest opowieść o snajperach, czy astronomach!? Każda grupa zawodowa ma swój specyficzny język, żargon, którym się posługuje. Nikt, kto kiedykolwiek miał w rękach karabin, nie powie "teleskop" o lunecie! To niestety drażni czytelnika przez całą książkę. Najzabawniejsze jest to, że żołnierz najzwyczajniej w świecie zdjął lunetę ("teleskop" nie przejdzie mi przez usta) ze swego przydziałowego Mausera i... zamontował ją na zdobytym Tokariewie. Tak, po prostu. No cóż, z pewnością Tokariew przestrzegał niemieckich norm i starannie zadbał o to, by każdy karabin wyposażony był w uchwyty do lunet Zeiss...
Pomijając błędy merytoryczne - które zdążyli już wytknąć inni - pełno jest błędów czysto logicznych. Chłopaki okopali się w lisiej dziurze, a potem - już będąc okopanymi i schowanymi przed okiem wroga - zanieśli tam worki z piaskiem. No, absurd! Albo krzyki zabitych, po przedziurawieniu ich głów. Kto, trafiony kulą w głowę, jest w stanie krzyknąć? Pomijam już fakt, że pocisk karabinowy często sprawiał, iż głowa po prostu eksplodowała - a dziwnym trafem, NIGDY nie zdarzyło się to w przypadku głównego bohatera, zabójcy "kilku tysięcy" żołnierzy wroga. W dodatku, nierzadko wspomina o strzałach z odległości około 2 kilometrów... Dziś rekord wynosi "zaledwie" 2815 metrów i to z wielokalibrowego Baretta!
Zakończenie powaliło mnie na kolana. Przez okres służby, z żołdu najpierw szeregowca, potem kaprala, na końcu sierżanta, w warunkach wojennych, jego żona była w stanie odłożyć tyle pieniędzy, że stać go było na wyjazd do USA i - uwaga, mocne - kupienie tam farmy! Toż, żyć, nie umierać! Nie ma jak być niemieckim żołnierzem! Zarabiają krocie, jak widać. Ba, i to bez żadnej, długotrwałej weryfikacji, jakiej poddawano wszystkich niemieckich mężczyzn w tym wieku, poszukując zbrodniarzy wojennych.
Nigdy nie przerywam lektury raz zaczętej książki. Dzięki temu, jeśli jest słaba, mogę to stwierdzić z czystym sumieniem. Jest. Ciężka jak te cztery snajperskie karabiny, które Georg wlókł ze sobą przez wszystkie fronty i z tymi czterema karabinami poruszał się tak, że nikt nigdy go nie zauważył. Taki snajper!

wydawca zastosował tu pewien trick - mianowicie zasugerował - choć nigdzie WYRAŹNIE tego nie powiedział - że książka ta opisuje autentyczne wydarzenia. Jest to, niestety, "tłyt matetingowy", jak mawiał Michał Wójcik z kabarety Ani Mru Mru. Książka pełna jest oczywistych bzdur. Mimo wszystko, zawiera też jednak sporo wartościowych informacji, jak choćby o broni, czołgach,...