Nie jest łatwo pisać o tej książce. Niełatwo, bo mój stosunek do niej nie jest jednoznaczny. Z jednej strony Sonia Nazario świetnie i niezwykle dokładnie udokumentowała dramatyczny proceder, w wyniku którego rokrocznie umierają setki ludzi, a tysiące stają się ofiarami przemocy. Chodzi o falę imigrantów podążających z Północnych krajów Ameryki Łacińskiej do USA na dachach pociągów towarowych, by następnie nielegalnie pokonać granicę na Rio Grande. Z drugiej strony język oraz styl, jakimi posłużyła się autorka, pozostawia wiele do życzenia.

Ale najpierw o samej historii. Tytułowy bohater -siedemnastoletni Enrique - wyrusza z Hondurasu do Stanów, aby odnaleźć swoją mamę, która opuściła ojczyznę, gdy chłopiec miał zaledwie pięć lat. Po wyjeździe matki pomieszkiwał u ojca, babci, wujka. Nigdzie nie czuł się kochany i chciany. Brakowało mu ciepła i bliskości. Pieniądze przysyłane nieregularnie przez matkę tylko częściowo pokrywały koszty utrzymania jego i siostry. Enrique popada w konflikt z prawem, zaczyna wąchać klej i sprawiać problemy krewnym, u których mieszka. Jedyną osobą, która go rozumie jest Maria Isabel. Młodzi stają się parą, Maria zachodzi w ciążę. Mimo to powodowany tęsknotą za matką i ogromną chęcią jej ponownego zobaczenia Enrique podejmuje ryzyko i wyrusza w trwającą wiele miesięcy wyjątkowo niebezpieczną podróż. Zagrożenie dla chłopca stanowią uzbrojone gangi, służby graniczne, policja, pociągi, którymi podróżuje, zimno, głód, choroby. Lista ta jest bardzo długa. Ale udaje mu się. Za siódmym razem, po przebyciu setek kilometrów, dociera do matki. Jednak życie z nią i kilkoma innymi imigrantami pod jednym dachem jest dalekie od wyobrażeń Enrique. Skrywane od lat emocje znajdują swoje ujście i wywołują konflikty, sprawiają, że stosunki między matką i synem stają się niezwykle trudne.
Enrique przez kilka lat ciężko pracuje i odkłada pieniądze na opłacenie przemytnika dla Marii Isabel. Przyjeżdża ona do Stanów zostawiając u krewnych ich kilkuletnią córeczkę. Historia się powtarza.

Nie mam wątpliwości, że praca, którą Nazario wykonała oraz zebrane przez nią informacje są niezwykle ważne i istotne. Fakt, iż jej książka stała się bestsellerem, z pewnością zwrócił uwagę społeczeństwa, a może nawet i polityków, na beznadziejną sytuację setek tysięcy imigrantów. Zjawisko, które opisała autorka, ponosi za sobą tysiące ofiar i ma ogromne konsekwencje gospodarcze i społeczne nie tylko dla samych imigrantów i ich rodzin, ale także dla Stanów Zjednoczonych, jak i dla krajów, z których pochodzą uciekinierzy. Dokładna analiza tych konsekwencji, dość szczegółowa próba wyjaśnienia skomplikowanych emocji towarzyszących decyzji o wyjeździe oraz przedstawienie problemu z perspektywy dzieci i rodziców to bez wątpienia atuty tej książki.

Nie podobał mi się jednak styl autorki. Podczas podróży Enrique poznajemy również historie dziesiątek innych osób w podobnej sytuacji. Rozprasza to czytelnika i sprawia, że tragizm jego indywidualnej historii przestaje być czymś wyjątkowym. Autorka skupia się nad wyraz chętnie na wielu niepotrzebnych szczegółach i w dodatku czyni to niezwykle nieregularnie. Momentami jej tekst to wyliczanka niekończących się przykładów tragicznych historii. Książka przypomina wtedy nie do końca sprawnie napisane sprawozdanie z podróży.

Mimo to uważam, że warto potowarzyszyć Enrique w jego podróży.


Więcej recenzji na moim blogu:
www.wedlugagi.katalog-tytulowy.blogspot.com
Zapraszam!

Nie jest łatwo pisać o tej książce. Niełatwo, bo mój stosunek do niej nie jest jednoznaczny. Z jednej strony Sonia Nazario świetnie i niezwykle dokładnie udokumentowała dramatyczny proceder, w wyniku którego rokrocznie umierają setki ludzi, a tysiące stają się ofiarami przemocy. Chodzi o falę imigrantów podążających z Północnych krajów Ameryki Łacińskiej do USA na dachach...