Wydawało mi się,że mam czytelniczy stupor. chwytałam różne książki i męka. Trochę tak, jak kiedy chcesz coś zjeść, ale "to nie, to nie". Zaczynasz już czuć spory głód, ale wszystko co nadgryziesz ma nie ten smak, o który ci chodzi. Ja tez nadgryzłam z 7 książek,aż wreszcie bez entuzjazmu zdjęłam z półki"Pokojówkę". I stał się cud, blokada zniknęła. Z lat 70 nie pamiętam nic, bo się urodziłam w połowie, ale wydaje mi się, że w opisach komuny pani trochę przesadza, bo na spory jej kawałek się załapałam jeszcze , ale poza tym , świetna książka. Trochę tu i tam przesadzona, ubarwiona, ale ...kto czasem nie ubarwił wspomnień z wakacji niech pierwszy rzuci kamieniem. Zresztą wbrew temu co napisano na okładce ("Prawdziwa historia polek, które ruszają na podbój Paryża), autorka dodaje drobną kursywką na końcu książki, że "opisy zdarzeń (są) niekoniecznie zgodne z rzeczywistością". Książka fantastycznie bawiła mnie przez kilka dni, wzbudziła niechciane uczucie tęsknoty za byciem dwudziestolatką z życiem przed sobą, oraz ochotę na zobaczenie Paryża choćby raz w życiu ( co jak się okazuje i w kapitalizmie nie jest takie proste- kiedyś brak wizy, teraz brak kaski). Książka nie jest z tych, przy których się "rechocze", ale jest dobrym lekarstwem na zmęczenie i mimo iż opowiada o letnich miesiącach, ja polecam ja na szarugi- mnie osobiście robiło się cieplej. Bardzo mnie tez cieszy, ze to nie "samotnica", ale "seryjka". "Seryjka"-tak kiedyś mówiliśmy o znaczkach występujących w serii , tak a propos PRLu i lat przedstawionych w "Pokojówce". Kończę moją dość chaotyczną, na świeżo po lekturze pisaną recenzje i idę szukać dalszych części.

Wydawało mi się,że mam czytelniczy stupor. chwytałam różne książki i męka. Trochę tak, jak kiedy chcesz coś zjeść, ale "to nie, to nie". Zaczynasz już czuć spory głód, ale wszystko co nadgryziesz ma nie ten smak, o który ci chodzi. Ja tez nadgryzłam z 7 książek,aż wreszcie bez entuzjazmu zdjęłam z półki"Pokojówkę". I stał się cud, blokada zniknęła. Z lat 70 nie pamiętam...