Pani Barbara Wachowicz bardzo lubi wędrować daleko w przeszłość. Opisuje historie zarówno zośkowców jak i ich protoplastów. Taki styl pisania albo się kocha albo nienawidzi, krótko mówiąc. Mi na początku nie przypadł do gustu, ale po pewnym czasie nie mogłam się od tej książki oderwać. W środku znajdziemy historie dotąd nieznane, zdjęcia nie udostępnianie, znalezione najpewniej z dużym trudem. Na internecie nie można ich udostępnić, więc książka - choć już bardzo trudna do zdobycia - jest kopalnią wiedzy dla pasjonatów historii. Opisana historia m.in. braci Romockich, Maćka Bittnera, Jasia Wuttke. Zachęcam do przeczytania z całego serca! <3

Pani Barbara Wachowicz bardzo lubi wędrować daleko w przeszłość. Opisuje historie zarówno zośkowców jak i ich protoplastów. Taki styl pisania albo się kocha albo nienawidzi, krótko mówiąc. Mi na początku nie przypadł do gustu, ale po pewnym czasie nie mogłam się od tej książki oderwać. W środku znajdziemy historie dotąd nieznane, zdjęcia nie udostępnianie, znalezione...

Książki Barbary Wachowicz są najlepszymi (po Kamyku) opowieściami, o żołnierzach batalionu "Zośka" i "Parasol".

Książki Barbary Wachowicz są najlepszymi (po Kamyku) opowieściami, o żołnierzach batalionu "Zośka" i "Parasol".

Nie lubię czytać książek Barbary Wachowicz. Sięgam po nie, bo sam tytuł i założenia są pociągające. Fantastycznie, że ktoś napisał cały cykl książek z biografiami tych najbardziej znanych, dzięki temu możemy poznać ich życie lepiej.
Ale. Właśnie. Poznać ich lepiej? Przez sposób pisania pani Wachowicz właśnie nie jest tak łatwo ich poznać. Bo pani Wachowicz prowadzi formę pisania "zapychania stron" informacjami zupełnie zbędnymi.
Rozumiem, że miejsce urodzenia, rodzice, rodzeństwo, sposób wychowania itd to są istotne informacje!
Ale w każdym życiorysie jest (przykładowo) jakaś cioteczka siódma woda po kisielu, która lubiła ich odwiedzać w domu rodzinnym. Więc o cioteczce, skoro była gościem coniedzielnej kawy, trzeba poświęcić co najmniej 10 stron. A ona chodziła do szkoły, którą również skończył wybitny malarz więc kolejne 10 stron na temat jego prac z uwzględnieniem oczywiście zdjęć obrazu. A te obrazy możemy oglądać dziś w galerii tego i tego miasta. A to miasto szczyci się tym, że ma piękny rynek, więc warto wspomnieć również o jego architekturze. I tak zdanie do zdania, po przeczytaniu 40 stron nie doszłam jeszcze do bohatera, o którym chciałam poczytać, ale to nic! Na pewno jakaś wzmianka będzie!
To jest oczywiście przykład pokazujący zasadę pisania książek "To Zośki wiara!". Dużo tekstu, w których jest niewiele o tych, o których przeczytać chcemy. Reszta to zapychanie kartek, wszak lepiej prezentuje się książka, która ma stron 500, niż taka, która byłaby konkretna, ale miałaby tylko 90.
Wspaniała idea i bardzo fajnie, że takie książki powstały!! Aczkolwiek do mnie sposób ich napisania niestety nie przemawia i w trakcie ich czytania z kartki na kartkę byłam coraz bardziej zniechęcona.
Na plus daję dużą ilość nieznanych zdjęć.

Nie lubię czytać książek Barbary Wachowicz. Sięgam po nie, bo sam tytuł i założenia są pociągające. Fantastycznie, że ktoś napisał cały cykl książek z biografiami tych najbardziej znanych, dzięki temu możemy poznać ich życie lepiej.
Ale. Właśnie. Poznać ich lepiej? Przez sposób pisania pani Wachowicz właśnie nie jest tak łatwo ich poznać. Bo pani Wachowicz prowadzi formę...