O "Pieśni krwi" słyszałam sporo dobrego i siłą rzeczy miałam wysokie wymagania. Zostały one spełnione jedynie częściowo.

Dostałam całkiem charakterystycznych bohaterów, tak sprawców opisanego w "Pieśni krwi" zamieszania jak i jego ofiary. Znalazło się nawet miejsce na psychologiczną głębię, chociaż mogło by być jej więcej. Bear właściwie powtórzył w tej powieści swoje dokonanie z "Głów". Wykreował postaci naturalne i dające się lubić w zwyczajny, nieprzerysowany sposób.

Konstrukcja powieści wydaje się nie do końca przemyślana. Widzimy początki istnienia myślących komórek, ich (r)ewolucję, podbój kontynentu, wreszcie świata. Największym zwrotem akcji jest tu prawdopodobnie brak jakiegokolwiek zwrotu. Autor modelowo przeprowadził swoją oryginalną apokalipsę od punktu A do punktu B.

Narracja Beara jest czysta, niemal sterylna, pozbawiona jakichkolwiek ozdobników. Pisałam już o tym, recenzując inne jego książki, ale się powtórzę - to język klasycznego science fiction, z czasów, gdy idea była ważniejsza niż jej nośnik. Można to czytać bez bólu, miłośnicy przezroczystej narracji będą wręcz zachwyceni.

To dobra książka, chyba rzeczywiście najlepsza z tego ułamka twórczości Beara, z jaką miałam okazję się dotąd zapoznać. Z pamiętnym pomysłem, niezłymi bohaterami i niestety bardzo liniową fabułą. Warto ją przeczytać dla tego, co bywa najsilniejszym punktem science fiction - podszytego nauką pomysłu.

--------------------------------

Próżna jak Smaug
http://mdunkel.blogspot.com/2015/06/nie-taka-straszna-nauka.html

O "Pieśni krwi" słyszałam sporo dobrego i siłą rzeczy miałam wysokie wymagania. Zostały one spełnione jedynie częściowo.

Dostałam całkiem charakterystycznych bohaterów, tak sprawców opisanego w "Pieśni krwi" zamieszania jak i jego ofiary. Znalazło się nawet miejsce na psychologiczną głębię, chociaż mogło by być jej więcej. Bear właściwie powtórzył w tej powieści swoje...