Jedna z najbardziej przygnębiających książek, jaką zdarzyło mi się czytać. Przez wszystkie strony (których jest okropnie dużo) nie ma ani odrobiny koloru, ani odrobiny słońca, ciepła, prawie nie ma uśmiechu. Główna bohaterka to dziennikarka pracująca w gazecie, męcząca się tym, co robi. Męczy się również główny wydawca tej gazety i cały czas myśli właściwie o tym, że gazeta nie ma prawa odnieść sukcesu, i że cały zespół szefów działów to ludzie, którzy nie mają pojęcia o tym, czym jest dziennikarstwo.Kolejny niewydarzony bohater to pracownik opieki społecznej, na którego Annika wpada w trakcie swojego dziennikarskiego śledztwa (śledztwo/kryminał jest, bo na początku książki mamy dwa trupy; potem zresztą są kolejne). Niby fajny gość, ale przeżywający w wieku trzydziestu paru lat kryzys wieku średniego. Ma piękny dom - nie podoba mu się. Śliczną żonę - już się nią znudził, nie dogadują się, nie trawi jej znajomych i kolegów. Podobno lubi swoją pracę, w co kolei ciężko jest uwierzyć czytelnikowi, bo co niby jest ciekawego w rozliczaniu finansów opieki społecznej? Aura przygnębienia ogarnia wszystko, a na domiar złego mniej więcej od połowy książki Annika bez przerwy płacze. Ma owszem powody: jej babcia dostaje udaru i umiera, kłóci się z matką i siostrą, jest prześladowana przez jugosłowiańskiego mafioso, zachodzi w ciążę i ma zamiar ją przerwać. Niemniej jednak nie mogę się oprzeć wrażeniu, że ta bohaterka jest wybitnie niesympatyczna, straszliwie skoncentrowana na własnym ego, nikogo nie kochająca, nie umiejąca się z niczego cieszyć, abnegatka całkowita. Wybita szyba w mieszkaniu? Jeszcze 3 miesiące później nie jest naprawiona. Proponuje się babci miejsce w domu opieki? Nie, bo ten dom jest zły - ale nie potrafi załatwić innego, tylko wrzeszczy histerycznie na wszystkich wokół. Jedzie do faceta oznajmić mu, że jest w nim w ciąży (po jednej bardzo przypadkowej randce) i nie ma lepszego pomysłu, niż rzucić tym faktem w twarz jego żonie, w niezwykle obrzydliwy, odstręczający sposób. Aż dziw że facet decyduje się jednak na rozstanie z żoną i zamieszkanie z Anniką (jednak ciężarną) w jej mieszkaniu (trzecie piętro bez windy, ciepłej wody, c.o. i toalety na miejscu). Notabene aż zaczynam być ciekawa, czy Annika kiedykolwiek tam w ogóle sprząta, bo wprawdzie z jej psychiką czytelnik zapoznaje się dogłębnie, ale o takiej prozie nie ma mowy (owszem, wiemy co je - zwykle przetworzoną żywność z supermarketów, wiemy co czyta - zwykle własną gazetę i internet, wiemy co ogląda - głupawy program TV i to jednym okiem. Czy ma odkurzacz i ścierki do kurzu? Czytelnik jakoś wątpi.) Wątek kryminalny jest z tego wszystkiego jeszcze najciekawszy (fajny pomysł na oszustwo), ale kończy się też depresyjnie, bo na miejsce jednej mafii (wyrugowanej przez policję dzięki informacjom zdobytym przez Annikę) natychmiast wsuwa się druga mafia. Summa summarum nie chciałabym nikomu tej książki polecać, domęczyłam ją do końca, bo nie mogłam zasnąć, ale przyjemności z czytania nie miałam żadnej.

Jedna z najbardziej przygnębiających książek, jaką zdarzyło mi się czytać. Przez wszystkie strony (których jest okropnie dużo) nie ma ani odrobiny koloru, ani odrobiny słońca, ciepła, prawie nie ma uśmiechu. Główna bohaterka to dziennikarka pracująca w gazecie, męcząca się tym, co robi. Męczy się również główny wydawca tej gazety i cały czas myśli właściwie o tym, że gazeta...