Książkę czytałam kilkanaście lat temu i pamiętam ją jak przez mgłę. Po tym czasie pamiętam jednak, że bardzo łatwo się ją czytało, momentami była bardzo zabawna, nie przytłaczała. Pozostało mi też w głowie nieco faktów historycznych, na temat epoki, zdarzeń społecznych itd, które potem sobie trochę posprawdzałam, ponieważ książka wzbudziła w tych kwestiach moją ciekawość.
Sądzę, że to taka książka w sam raz dla katolika, który wcześniej nie czytał żadnego życiorysu świętego, a chciałby jakiś :) Przez to, że posiada formę przystępnej powieści odbiera ją się łatwo, a przy okazji człowiek ma okazję otrzeć umysł o rzeczy nie z tego świata.
Jan Maria z książki wzbudza zaufanie i sympatię, można go poprzez książkę poznać i polubić. Przynajmniej ja go polubiłam. Wzbudza też zachwyt siłą swojego charakteru i wiarą która góry przenosi.
A że czasy dość odległe, to mamy możliwość w dodatku otarcia się o dawną świętość, którą utożsamiano wówczas z wyrzeczeniami i cierpieniem. Święte siostry się biczowały, święty Jan się głodził i to jeszcze żeby nie było za dobrze podtrzymywał swoje życie zgniłymi kartoflami. Absolutnie nie negując, bo Jana Marię po prostu bardzo lubię i szanuję, to jednak dla mnie świętość to radość, która nie potrzebuje jakiś strasznych wyrzeczeń... Weźmy np jak J. skarcił siostrę Faustynę za to, że chciała się umartwić odmawiając sobie pomarańczę. No ale człowiek jest zmienny tak jak i jego poglądy, może i ja nawrócę się jeszcze na średniowieczne praktyki :) D).

Książkę czytałam kilkanaście lat temu i pamiętam ją jak przez mgłę. Po tym czasie pamiętam jednak, że bardzo łatwo się ją czytało, momentami była bardzo zabawna, nie przytłaczała. Pozostało mi też w głowie nieco faktów historycznych, na temat epoki, zdarzeń społecznych itd, które potem sobie trochę posprawdzałam, ponieważ książka wzbudziła w tych kwestiach moją...