Rodzinna posiadłość z tajemnicą czyhającą w każdym kącie ciemnego korytarza.

„A znając prawdę, niechże mnie osądzą, jeśli się ośmielą.”
Czy nieszczęśliwe życie może być wytłumaczeniem niegodziwości, despotyzmu i przemocy psychicznej wobec dzieci?! Ośmielam się, pani Olivio Foxworth powiedzieć, że nie.

Piąta część sagi o Dollangerach Virginii Cleo Andrews p.t. „Ogród cieni” są spowiedzią okrutnej kobiety zawartą w liście otwartym po jej śmierci. Książka mówi o motywach babki, która więziła czworo swoich wnuków w „Kwiatach na poddaszu”.

Olivia, jak niemal każda młoda dziewczyna marzyła o miłości, o spełnieniu w małżeństwie, o szczęściu rodzinnym. Niestety, szybko musiała pozbyć się złudzeń, a jej świat stał się tylko i wyłącznie szary. Kolory i radość życia miała za bujanie w marzeniu sennym, a za prawdziwy uważała jedynie smutek.

Książka jest pięknie napisana, w mrocznym i fascynującym klimacie. Wspaniale przepełniona dokładnie rozrysowanymi postaciami. Pełna i pozytywnych, i negatywnych emocji oraz tajemnic, które należy ukrywać. Akcja powieści toczy się w rodowej siedzibie w Stanach Zjednoczonych na początku XX wieku. Dzięki niej możemy prześledzić obyczaje wyższych sfer, a w szczególności relacje pomiędzy światami kobiet i mężczyzn.

Uważam, że cała saga mogłaby się zamknąć w dwóch tomach: jako pierwsza część „Ogród cieni” i następna „Kwiaty na poddaszu”. Pozostałe tytuły serii to niepotrzebne rozwlekanie historii zgrabnie ujętej w wyżej wymienionych.

Polecam serdecznie „Ogród cieni” nawet osobom, które nie znają innych książek serii.

Rodzinna posiadłość z tajemnicą czyhającą w każdym kącie ciemnego korytarza.

„A znając prawdę, niechże mnie osądzą, jeśli się ośmielą.”
Czy nieszczęśliwe życie może być wytłumaczeniem niegodziwości, despotyzmu i przemocy psychicznej wobec dzieci?! Ośmielam się, pani Olivio Foxworth powiedzieć, że nie.

Piąta część sagi o Dollangerach Virginii Cleo Andrews p.t. „Ogród...