Książkę przeczytałem dość dawno temu. Bardzo zajmująco opowiada o czasach ostatniej z dynastii Tudorów. Na zawsze zapamiętam ten fragment biografii wielkiej władczyni: „Miała dwa lata i osiem miesięcy, gdy matka jej z rozkazu ojca złożyła głowę pod mieczem kata. Osiem i pół, gdy trzecia jej z kolei macocha [Katarzyna Howard] podążyła śladem matki. Szesnaście, gdy pod toporem spadła głowa pierwszego mężczyzny w jej życiu [Thomasa Seymoura, wuja jej brata Edwarda i trzeciego męża Katarzyny Parr]. Dwadzieścia jeden, gdy wtrącona do więzienia przez siostrę [Marię I Tudor] oczekiwała tego samego losu. Dwadzieścia pięć, gdy została królową Anglii. Trzydzieści dziewięć, gdy kazała stracić jedynego angielskiego księcia, kuzyna i dotąd przyjaciela [Thomasa Howarda III, księcia Norfolk]. Pięćdziesiąt cztery, gdy podpisała rozkaz ścięcia innej, mniej szczęśliwej królowej, najbliższej swej krewnej [Marii Stuart, królowej Szkocji]. Sześćdziesiąt osiem, gdy zezwoliła na egzekucję ostatniego mężczyzny, którego kochała [Roberta Devereux, hrabiego Essex]. Żyła lat siedemdziesiąt w cieniu miecza i topora. Za życia oczerniana bez miary, po śmierci bez miary chwalona. Przegrała swoje szczęście, swoje życie osobiste. Uczyniła Anglię wielką. Uczyniła jej królów małymi. Przeszła do historii jako najznakomitsza kobieta zasiadająca kiedykolwiek na tronie. Elżbieta Tudor. Elżbieta Pierwsza. Elżbieta Wielka. Elżbieta królowa Anglii”

Książkę przeczytałem dość dawno temu. Bardzo zajmująco opowiada o czasach ostatniej z dynastii Tudorów. Na zawsze zapamiętam ten fragment biografii wielkiej władczyni: „Miała dwa lata i osiem miesięcy, gdy matka jej z rozkazu ojca złożyła głowę pod mieczem kata. Osiem i pół, gdy trzecia jej z kolei macocha [Katarzyna Howard] podążyła śladem matki. Szesnaście, gdy pod...