Powieść Toni Morrison nie opowiada, jak można by przypuszczać, o środowisku czarnych twórców muzyki improwizowanej. Troje głównych bohaterów „Jazzu” to przeciętni mieszkańcy Harlemu lat dwudziestych: starzejące się małżeństwo - Violet i Joe, oraz ta trzecia, Dorcas. Wszyscy oni pod każdym względem różnią się od postaci znanych z powieści "kronikarza epoki jazzu", Francisa Scotta Fitzgeralda. Inna też jest narracja prowadzona przez Morrison. Przede wszystkim zwraca uwagę intensywność tej prozy. Proste, krótkie zdania, z pozoru całkowicie podporządkowane fabule, już po chwili tworzą charakterystyczny rytm, którego nie zakłócają ani zmieniające się wątki, ani pojawiające się raz po raz introspekcje. Sam temat zostaje przedstawiony już na wstępie, po czym jest rozwijany i uzupełniany: dowiadujemy się, że Joe zakochał się w osiemnastoletniej Dorcas, którą później zastrzelił. Jedyną karą dla niego okazało się szaleństwo żony. "Zastrzelił kochankę, aby uczucie trwało wiecznie". To zdanie, jedno z pierwszych, trafnie sygnalizuje balladowy, chwilami niemal elegijny charakter narracji. A przy tym dialogi pozostają cały czas wyraziste, pełne wigoru i autentyzmu.

Lecz nie sama tylko technika prozatorska jest godna zauważenia. Toni Morrison wykazała również predyspozycje wykraczające poza warsztat kompetentnego pisarza. Ta urodzona w 1949 r. absolwentka Harvardu i teoretyk literatury potrafiła wsłuchać się w odgłosy przedwojennego Harlemu z niepowtarzalną empatią. Opisując koleje losów poszczególnych postaci odtworzyła myśli, odczucia, zachowania i wypowiedzi ludzi z innej epoki i innego niż jej własne środowiska w sposób zasługujący na podziw. Przywodząc na myśl najwybitniejsze spośród klasycznych powieści XIX i XX stulecia, z których autorami Morrison ma więcej wspólnego, niż mogłoby się wydawać.

Na tle prostej w gruncie rzeczy fabuły "Jazzu" dość tajemniczo prezentuje się postać pierwszoosobowego narratora, czy raczej narratorki, gdyż najwyraźniej jest to typ ciekawskiej sąsiadki, która ochoczo snuje gawędę o bulwersujących wydarzeniach z najbliższej okolicy. O sobie nie mówi właściwie nic ("staram się, aby ludzie jak najmniej o mnie wiedzieli"). O powieściowych bohaterach - zaskakująco wiele. Niepostrzeżenie od sąsiedzkich plotek przechodzi do wydarzeń sprzed wielu lat, do najbardziej znaczących przeżyć, jakich Joe i Violet doświadczyli w czasie swego dzieciństwa i młodości. Towarzyszą temu sentencjonalne uogólnienia oraz liczne, spontanicznie rozwijane wątki poboczne, które z równym powodzeniem mogłyby funkcjonować zupełnie samodzielnie.

Na szczególną uwagę zasługuje też oryginalny wizerunek Nowego Jorku, nazywanego tutaj po prostu Miastem. Morrison w sposób niezwykle sugestywny opisuje wrażenie, jakie wywierało ono na czarnych przybyszach z prowincji, osiedlających się tu na początku wieku. Było to dla nich Miasto, które "wyostrza zmysły i usposabia do snucia planów". Nawet wtedy, gdy "pokój, który wynajmowali, był mniejszy niż przegroda w oborze dla jałówki i ciemniejszy niż wychodek o świcie". Jednak, inaczej niż w powieściach Richarda Wrighta czy Jamesa Baldwina, nie znajdujemy w "Jazzie" zaangażowanej publicystyki, epatującej czytelnika krzywdą czarnych bohaterów. Kunszt pisarski Morrison sprawia, że opisywana rzeczywistość stopniowo nabiera wymiaru niemal mitycznego, gdzie rządzi nieubłagane fatum, ale znajduje się też miejsce na nutę optymizmu.

Powieść Toni Morrison nie opowiada, jak można by przypuszczać, o środowisku czarnych twórców muzyki improwizowanej. Troje głównych bohaterów „Jazzu” to przeciętni mieszkańcy Harlemu lat dwudziestych: starzejące się małżeństwo - Violet i Joe, oraz ta trzecia, Dorcas. Wszyscy oni pod każdym względem różnią się od postaci znanych z powieści "kronikarza epoki jazzu",...