Dawno nie było mi dane czytać tak humorystycznej i ze swadą napisanej biografii postaci historycznej. W oczach autora Wolter jawi się jako XVIII-wieczny Larry Flynt, wiecznie skonfliktowany z każdym i szukający mecenasa, który wspomógłby go groszem.

Dawno nie było mi dane czytać tak humorystycznej i ze swadą napisanej biografii postaci historycznej. W oczach autora Wolter jawi się jako XVIII-wieczny Larry Flynt, wiecznie skonfliktowany z każdym i szukający mecenasa, który wspomógłby go groszem.

Znakomita biografia Woltera wkomponowana w niezwykły wiek oświecenia. Chociaż sam filozof uchodzi za zwolennika wolności słowa, wroga tyranii i dogmatów, to jednak jak przyjrzymy się jego życiu osobistemu, niestety odkryjemy, że nie był nieczuły na krytykę swoich własnych dzieł. Mało tego, chciał nawet ścigać swoich adwersarzy przez organa państwowe i interweniował u władców w tym celu. (O fascynacji Semiramidą Północy to nawet szkoda w tej skromnej opinii się rozpisywać). Można pokusić się o twierdzenie, że ta apoteoza Woltera przez zwolenników więcej mu zaszkodziła. Wolter był wielowymiarową osobą, dosyć przewrotną, dzieckiem swojej epoki, której urok uleciał wraz z pudrem i koronkami. Autor na niejednej stronie daje wyraz żalowi, że cały świat kręcący się wokół naszego bohatera w książce jest tylko bardzo skromną rekonstrukcją uzyskaną z pism filozofa i od osób z którymi się zetkną i zostawiły jakiś ślad. Wielu rzeczy, form nie da się już odtworzyć, jak choćby rozmowa z Wolterem, która sama w sobie musiała być ... no właśnie, autor nawet nie potrafi tego opisać ...

Znakomita biografia Woltera wkomponowana w niezwykły wiek oświecenia. Chociaż sam filozof uchodzi za zwolennika wolności słowa, wroga tyranii i dogmatów, to jednak jak przyjrzymy się jego życiu osobistemu, niestety odkryjemy, że nie był nieczuły na krytykę swoich własnych dzieł. Mało tego, chciał nawet ścigać swoich adwersarzy przez organa państwowe i interweniował u...

Jedna z tych pozycji książkowych, obok której miłośnik wieku Oświecenia nie może przejść obojętnie. Jest to praca monumentalna, napisana w doskonałym stylu, czego wszakże domagał się jej przedmiot. Powiedzieć coś odkrywczego o koryfeuszu "wieku świateł" nie jest sprawą prostą. Tym bardziej nie jest łatwe objąć całokształt twórczości, wszechstronność oddziaływań i niebagatelne znaczenie dla wieku XVIII postaci Woltera. Jean Orieux podołał temu zadaniu w sposób więcej niż zadowalający. Przebogate życie i twórczość Woltera zostały opowiedziane w sposób bardzo przystępny. Wypadki, jakie toczyły się równolegle do życia bohatera książki, zostały weń wplecione bardzo umiejętnie. Kontrowersyjność postaci Woltera, olbrzymi rezonans jego twórczości, a także upodobanie do wystawności życia i spoufalanie się z najmożniejszymi tego świata, są aż nazbyt znane, aby dłużej się przy nich zatrzymywać. To co urzeka w biografii najbardziej to niezliczona ilość świetnych wypowiedzi mistrza ironii i szyderstwa, tej jakże znienawidzonej przez jego adwersarzy broni, którą chłostał to, czego najbardziej nienawidził: ciemnotę, zabobon, przesądy, obłudę i zacofanie. Książkę można polecić każdemu, kto pragnie spędzić trochę czasu przy znakomitej lekturze, bawiąc się zarazem czegoś nauczyć.

Jedna z tych pozycji książkowych, obok której miłośnik wieku Oświecenia nie może przejść obojętnie. Jest to praca monumentalna, napisana w doskonałym stylu, czego wszakże domagał się jej przedmiot. Powiedzieć coś odkrywczego o koryfeuszu "wieku świateł" nie jest sprawą prostą. Tym bardziej nie jest łatwe objąć całokształt twórczości, wszechstronność oddziaływań i...

Dość długo zeszło mi się z tą książką ale uważam, że jest to dobrze napisana biografia. Co do samego Woltera, niech każdy swoje zdanie sam wyrobi, jak powyższą książkę przeczyta. Zacytuję jedno zdanie, które szczególnie utkwiło mi w głowie:
"Dziwnym trafem, który jedynie Wolter mógłby wyjaśnić, pewna broszura wydrukowana w Londynie owego roku 1768 zaczęła krążyć w Genewie(...)" (s.666)

Dość długo zeszło mi się z tą książką ale uważam, że jest to dobrze napisana biografia. Co do samego Woltera, niech każdy swoje zdanie sam wyrobi, jak powyższą książkę przeczyta. Zacytuję jedno zdanie, które szczególnie utkwiło mi w głowie:
"Dziwnym trafem, który jedynie Wolter mógłby wyjaśnić, pewna broszura wydrukowana w Londynie owego roku 1768 zaczęła krążyć w...

"Historia człowieka który nie napisał nic dobrego". <--Proponuje autorowi tego tekstu ( zakładając że nazywa się Kowalski ) aby wykuł sobie na nagrobku następującą sentencję: "Tu leży Kowalski, który nic nie znaczył". Biografia jest bardzo dobra. Voltaire pisał świetne powiastki. Jednym się podobają innym mniej ale trudno je nazwać "niczym dobrym".

"Historia człowieka który nie napisał nic dobrego". <--Proponuje autorowi tego tekstu ( zakładając że nazywa się Kowalski ) aby wykuł sobie na nagrobku następującą sentencję: "Tu leży Kowalski, który nic nie znaczył". Biografia jest bardzo dobra. Voltaire pisał świetne powiastki. Jednym się podobają innym mniej ale trudno je nazwać "niczym...

Hagiografia świeckiego świętego, człowieka, który nie napisał nic dobrego, nie stworzył żadnej koncepcji, która choć trochę tłumaczyłaby świat, propagator i propagandysta takich tolerancyjnych władców jak Katarzyna II. Jednak trudno Autorowi odmówić ogromu wykonanej pracy, przejrzenia stosu źródeł i krytycznego do nich podejścia. Orieux nadal zbyt mało krytycznie podchodzi do oświeceniowca, jednak trudno w Polsce o poważniejszą biografię. Plus za styl i język, czyta się jak powieść, nawet z tą lekką przesadą w narracji!

Hagiografia świeckiego świętego, człowieka, który nie napisał nic dobrego, nie stworzył żadnej koncepcji, która choć trochę tłumaczyłaby świat, propagator i propagandysta takich tolerancyjnych władców jak Katarzyna II. Jednak trudno Autorowi odmówić ogromu wykonanej pracy, przejrzenia stosu źródeł i krytycznego do nich podejścia. Orieux nadal zbyt mało krytycznie podchodzi...