Nie uwierzę w ich istnienie dopóki na własnej skórze nie odczuję obecności tych niezwykłych istot. Zdania nie zmienię pod wpływem cudzych świadectw, niezwykłych zdjęć, albo iluzji, jaką karmi mnie współczesne kino. Jednakże, kiedy mam do czynienia z tekstem, w którym literacka fikcja na równi króluje z pozbawioną cudów rzeczywistością, przestaję kurczowo obstawać przy wcześniejszym stanowisku.

Czy podobny dylemat przeżywał Michael, który pewnego dnia stanął oko w oko z intrygującą istotą? Kim okazał się dziwny stwór- wybrykiem natury, a może był tylko psikusem dziecięcej wyobraźni?


Nim Skrzydlak zawitał do mnie w pierwotnej, papierowej wersji, minęło kilka lat od jego filmowej premiery, udanej na tyle, bym czuła niedosyt oraz potrzebę skonfrontowania wizji reżysera z tekstem Davida Almonda. Okazja ku temu nadarzyła się całkiem niedawno.

Poukładane życie małoletniego Michaela ulega gwałtownym zmianom, spowodowanym narodzinami młodszej siostry oraz przeprowadzką do nowego domu, który bardziej przypomina ruinę niż komfortowe i bezpieczne lokum. Nienapawające optymizmem miejsce skrywa mroczne tajemnice. Ich ujawnienie wbrew pozorom nie przysporzy chłopcu kolejnych trosk, a wręcz przeciwnie, otworzy umysł na nowe doznania i znajomości, które pozwolą mu przetrwać trudny czas dorastania.

Autor tej jakże wciągającej i klimatycznej powieści umiejętnie dawkował informacje o tytułowym bohaterze i jego zdolnościach, skłaniając czytelnika do tego, by naprzemiennie powątpiewał w jego anielskie pochodzenie, szukając argumentów, przemawiających na korzyść ewolucyjnego eksperymentu, by w ostateczności przyznać rację pierwotnemu założeniu. Skrzydlak fascynuje samym faktem istnienia. Intryguje swą nietypową postawą i kulinarnymi upodobaniami. Jego postać wprowadza element cudowności i prowokuje do tego, by przestać odbierać rzeczywistość jedynie ,,szkiełkiem i okiem”, by zaufać sercu.

To właśnie Michael, zmagający się ze sprzecznymi uczuciami, z jednej strony zazdrosny o nowego członka rodziny, z drugiej zaś ponad wszystko kochający chorą siostrzyczkę, musi obudzić w skrzydlatym przyjacielu chęć działania, nakłonić do porzucenia marnej egzystencji, przypominającej wegetację. Do tego na horyzoncie pojawia się sąsiadka, rezolutna, elokwentna i odważna. Stając się istotnym elementem świata małoletniego bohatera, bezpośrednio uczestniczy w procesie ,,uzdrowienia” niesamowitego mieszkańca starej szopy.

W Skrzydlaku znajdziemy zarówno wciągającą i wzruszającą historię, dreszczyk emocji, masę powodów do tego, by doświadczyć i obdarować kogoś bezinteresowną miłością i przyjaźnią, rozbudzić w sobie empatię oraz wiarę w istnienie niezwykłych, magicznych postaci. A wszystko to zostało po mistrzowsku wyważone, ubrane w niestroniące od poetyckości zdania, mogące stanowić wzór dla niezasłużenie popularnych w dzisiejszych czasach grafomanów. Po skończonej lekturze trudno powrócić do szarej rzeczywistości, w której ludzkie łopatki są jedynie pozostałością po anielskich skrzydłach.




Zapraszam do zapoznania się z recenzją na moim blogu:
http://lilia.celes.ayz.pl/blog/ksiazka/czlowiek-sowa-a-moze-aniol/

Nie uwierzę w ich istnienie dopóki na własnej skórze nie odczuję obecności tych niezwykłych istot. Zdania nie zmienię pod wpływem cudzych świadectw, niezwykłych zdjęć, albo iluzji, jaką karmi mnie współczesne kino. Jednakże, kiedy mam do czynienia z tekstem, w którym literacka fikcja na równi króluje z pozbawioną cudów rzeczywistością, przestaję kurczowo obstawać przy...