"Może i jesteśmy szmacianymi kukłami, ale nie tylko myślimy i poruszamy się. Mamy też uczucia, które można zranić."

Wielka, angielska rodzina. W wielkim, angielskim domu. Tak w skrócie można opisać bohaterów i miejsce w którym rozgrywa się akcja powieści. Te słowa jednak tylko w małym stopniu oddają ducha tej niezwykłej książki. Mennymsowie to rodzina nie ludzi lecz lalek, lalek które żyją. Mają uczucia, własne pomysły, pragnienia, codziennie oddają się zwyczajnym czynnościom takim jak jedzenie, sprzątanie, praca, nauka czy zabawa. Jednak to wszystko to tylko pozory, jedno wielkie udawanie. Która lalka, laka zrobiona z pozszywanych części materiału, z oczami z guzików, z rękoma wypchanymi trocinami potrzebuje jeść? Która lalka ściera kurz z nieużywanych filiżanek? Która lalka codziennie chodzi do sklepu by kupić gazetę? Jak stwierdził jeden z bohaterów: "Dziwny jest nasz świat. Udajemy, by żyć, i żyjemy, by udawać." I tak właśnie jest w świecie Mennymsów. Udają by żyć - codzienne wyjścia po zakupy, w okularach zasłaniających oczy, z wysoko podniesionym kołnierzem i w długich rękawiczkach są zawsze obciążone wielkim ryzykiem. Bo co, gdy ktoś zauważy, że nie jestem człowiekiem lecz chodzącą lalką?

Pierwsza część serii o pokręconej angielskiej rodzince to dopiero wprowadzenie do przygód jakie w świecie ludzi muszą doświadczyć żyjące lalki. Wprowadzenie, a raczej zapoznanie z niezwykłymi osobowościami jakimi są Mennymsowie: zatroskana mama Wioletta, apodyktyczny sir Magnus, zbuntowana nastolatka Szarlotta, małomówny tato Jeremiasz, słodka Zuzia, rozżalony samotnik Kuba, chłodna i pracowita babka Lila, mały rozrabiaka Dyzio i pewna śliczna śpiąca królewna, a także mieszkająca w szafie, dystyngowana panna Quigley.

Rodzinka ta z pewnością nie jest typową, kochająca się, ułożoną familią. Czuć ich wielką dumę, czuć, że to nie byle kto, ale bliskość jaka między nimi panuje nie czyni ich ludźmi z kosmosu, tylko kimś z kim chciałoby się zaprzyjaźnić. Co prawda nie można też powiedzieć o nich mili, skromni i sympatyczni, jak może sądzą o nich sąsiedzi. Interesujący - jednak na pewno. Połączenie tylu osobowości w żadnym razie nie zapewnia temu wielkiemu domu ładu i spokoju. Lecz co by się o Mennymsach nie powiedziało, trzeba przyznać, że ogromnie się ich lubi :)
I chyba właśnie za to cenię tę książkę. Choć rodzina Mennymsów w żadnym wypadku nie jest idealna, to któż nie chciałby takiej mieć? Gdy dodać do tego tajemnicę - czynnik fantastyczny jakim są żywe lalki, powstaje cudowna, magiczna powieść nie tylko dla dzieci i młodzieży. Ten ciekawy pomysł pociąga za sobą mnóstwo fantastycznych przygód, wywołuje szereg niespodziewanych emocji. Do bohaterów tej książki niezwykle łatwo jest się przywiązać co sprawia, że ich los nie jest nam obojętny, dlatego smutek i strach, ale i szczęście wielokrotnie towarzyszą czytaniu powieści. Gdy dodać do tego, że książka napisana jest świetnym językiem, porusza życiowe sprawy jak samotność i wyobcowanie, przekazuje nam jak wielką wartość ma rodzina, chciałoby się aż napisać, że książka jest niemal idealna. Ale każdy lubi to co lubi. Ja od siebie mogę dodać, że kiedyś uważałam Mennymsów za świetną książkę z dzieciństwa, ale teraz, po dobrych kilku latach, czytam ją ponownie, a ona wciąż podoba się tak samo.
Polecam jak najbardziej, zarówno młodym jak i starszym czytelnikom, którzy lubią książki nie do końca poważne :D

"Może i jesteśmy szmacianymi kukłami, ale nie tylko myślimy i poruszamy się. Mamy też uczucia, które można zranić."

Wielka, angielska rodzina. W wielkim, angielskim domu. Tak w skrócie można opisać bohaterów i miejsce w którym rozgrywa się akcja powieści. Te słowa jednak tylko w małym stopniu oddają ducha tej niezwykłej książki. Mennymsowie to rodzina nie ludzi lecz lalek,...