Mozolnie tkana, przędzona i spajana konstrukcja fabularna oczekuje od Czytelnika sporej uwagi, poświęcenia i permanentnej koncentracji. Na początku wydaje się, że - podobnie jak "Dwaj poeci" - "Cierpienia wynalazcy" są tylko przystawką mającą wzmocnić dowody kunsztu wyzierające z centralnej powieści opowiadającej o losach Lucjana.
Tym razem młodociany poeta schodzi na nieco dalszy plan, a wyeksponowani zostają rozliczni antagoniści, zawadiacy i karierowicze przeróżnej maści, w tym nieoceniony dla konstrukcji całej wręcz "Komedii ludzkiej" hiszpański duchowny, który - parafrazując słowa Ryby z "Kilera" - jeśli mówi, że pochodzi z Toledo i jest zakonnikiem, to może i pochodzi z Toledo, ale nie jest zakonnikiem.
Fenomenalna końcówka książki z wieloma rozsądnymi komentarzami na temat natury człowieka, jego moralności i związków sumienia z przyjaźniami i własnymi ambicjami.
"Cierpienia wynalazcy" okażą się bardzo niestrawną książką dla człowieka, który uważa, że zasługuje na wszystko, czego tylko zapragnie. Nie dlatego, że Balzac obdziera ze złudzeń, lecz dlatego, że wytyka nikczemność w sposób ujmująco rzetelny.

Mozolnie tkana, przędzona i spajana konstrukcja fabularna oczekuje od Czytelnika sporej uwagi, poświęcenia i permanentnej koncentracji. Na początku wydaje się, że - podobnie jak "Dwaj poeci" - "Cierpienia wynalazcy" są tylko przystawką mającą wzmocnić dowody kunsztu wyzierające z centralnej powieści opowiadającej o losach Lucjana.
Tym razem młodociany poeta schodzi na nieco...