Świat widziany oczami dominikanów – autorów, był miejscem ze wszech miar narażonym na działanie złych mocy i nawet leżenie plackiem w kościele i tłuczenie zdrowasiek nie mogło stanowić wystarczającej zapory przed pokusami. Człowiek zasadniczo był winny jedynie tego, że nie był dosyć silny by się im oprzeć. Tylko tyle i aż tyle, przynajmniej jeżeli mówimy o łagodniejszej wykładni książki. Ponura prawda skazywała na stos i silnych ludzi, którzy nigdy nie uwłaczali moralności swych czasów. W końcu winny mógł być każdy. Wystarczyła jedynie szczypta podejrzeń, garść zawiści i gorzki kielich insynuacji. Trochę jak podczas wielkiej stalinowskiej czystki w latach trzydziestych XX wieku (vide np „Stroma Ściana” E. Ginzburg). Tak samo społeczne męty pod płaszczykiem świętości wygrywały swe anielskie tryumfy, gwałcąc mniszki w zakonach. Przecież zawsze można było winę zwalić na polimorficznego „diaska” czy „latawca”. Ciekawe, że każda z anegdotek przytaczanych przez ojczulków wybrzmiewa niczym najprawdziwsza prawda, a żadne cudactwo nie jest na tyle absurdalne by zrezygnować z jego opisu. I przekonany jestem, że mało który z ówczesnych słuchaczy powątpiewał w nie choć przez sekundę. Ba, prędzej zwątpiliby w prawomyślność swoich małżonków niż np. w wiedźmy o aparycji kotów. Można założyć wręcz, że umysłowość pogańskich Rzymian była dalece mniej pogańska w kwestii pojmowania otaczającego nas świata.

Można wyczuć, że mniszkowie opisując sytuacje kontaktu z siłami nieczystymi i podając przykłady czuli niezdrowe podniecenie, które starali się załatać dodatkową porcją uświęcających porad. Mam wrażenie, że podobnie jest i z dzisiejszą recepcją tematu. Pogadanki i utyskiwanie "na te niedobre czasy" są przykrywką do kociołka z perwersjami. Tym też kierowali się zapewne wydawcy "Młota...", uwspółcześniając język XVII-wiecznej polskiej prozy "mistycznej" z pod znaku ks. Baki.

https://librumlegens.wordpress.com/2015/07/28/mlot-na-czarownice/

Świat widziany oczami dominikanów – autorów, był miejscem ze wszech miar narażonym na działanie złych mocy i nawet leżenie plackiem w kościele i tłuczenie zdrowasiek nie mogło stanowić wystarczającej zapory przed pokusami. Człowiek zasadniczo był winny jedynie tego, że nie był dosyć silny by się im oprzeć. Tylko tyle i aż tyle, przynajmniej jeżeli mówimy o łagodniejszej...