Wg mnie ta książka powinna być lekturą obowiązkową w gimnazjum lub w ostatnich klasach podstawówki!
Czemu? Przytoczę historię sprzed kilku dni. Podczas jednego z posiłków, chcąc nawiązać jakąkolwiek konwersację z moją siostrą i jej mężem powiedziałem, że aktualnie czytam książkę o afrykańskim chłopcu, który sam, grzebiąc po śmietnikach i złomowiskach, zbudował agregat prądotwórczy. Siostra, osoba robiąca właśnie doktorat na jednym z największych polskich uniwersytetów, zapytała skąd jest chłopak. Odpowiedziałem, że z Malawi. Siostra zaniemówiła (potem wyjaśniła mi, że pierwszy raz w życiu słyszy o takim państwie). Mąż siostry, również posiadający wyższe wykształcenie, myślał, że chodzi o... Malagę. Dodam, że zarówno siostra jak i jej małżonek są osobami inteligentnymi, oczytanymi, "na poziomie". Ale o Malawi nie słyszeli. Nie dziwię się, bo niestety znam polski system edukacyjny, gdzie ciągle priorytetem jest matura z matematyki (chyba tylko po to, by w dorosłym życiu wprowadzać hasło "Umiesz liczyć - licz na siebie").
I właśnie dlatego uczniowie szkół powinni poznawać historie takie jak ta Williama Kamkwamby. Bo chłopak przy okazji opowiadania o sobie opisuje też codzienne życie Malawijczyków, ich sytuację materialną, rządy kolejnych trzech prezydentów (pierwszy z nich, Hastings Banda nie oddawał steru władzy przez ponad 30 lat, ale jak się okazało nie był gorszy niż jego następca, Bakili Muluzi). Dowiadujemy się m.in., że w 2002 roku Malawi nawiedziła ogromna klęska głodu, zmarły tysiące ludzi. Ale najbardziej cennym wnioskiem, jaki po przeczytaniu tej książki może uzyskać polski gimnazjalista jest to, że ludzie zdolni, pomysłowi, ambitni rodzą się w każdej rasie, na każdym kontynencie, w każdym kraju, a to co spowalnia rozwój poszczególnych regionów świata to przede wszystkim bieda.
Afryka w polskich mediach to najczęściej katastrofy lotnicze, wojskowe zamachy stanu, AIDS i klęski żywiołowe. Jeśli jakiś news z Czarnego Lądu nie dotyczy wymienionych rzeczy to jest to naprawdę ewenement i zdarza się raz na kilka lat. Dlatego tak ważne są takie książki jak ta. Trzeba koniecznie pokazać Polakom, że Afrykanie to zwykli, normalni ludzie. Tacy jak my. A najlepiej zacząć z tym pokazywaniem od gimnazjalistów.
Dlatego wnoszę o dołączenie książki Williama Kamkwamby i Bryana Mealera do kanonu lektur szkolnych. Np. zamiast przereklamowanego i mało zrozumiałego, moim zdaniem, Hemingwaya.
A bohater historii, chłopiec, który ujarzmił wiatr, na zawsze pozostanie w mojej pamięci, bo jest wspaniałym, godnym podziwu młodym człowiekiem.

Wg mnie ta książka powinna być lekturą obowiązkową w gimnazjum lub w ostatnich klasach podstawówki!
Czemu? Przytoczę historię sprzed kilku dni. Podczas jednego z posiłków, chcąc nawiązać jakąkolwiek konwersację z moją siostrą i jej mężem powiedziałem, że aktualnie czytam książkę o afrykańskim chłopcu, który sam, grzebiąc po śmietnikach i złomowiskach, zbudował agregat...