Zwykle bywa tak, że zniechęcona średniej jakości pierwszym tomem, nie sięgam już po kolejne części danej serii. Powieść „Dwunastu”, otwierająca pięciotomowy cykl historycznej fantasy umiejscowionej w carskiej Rosji, rozczarowała mnie na tyle, że nie miałam ochoty na kolejne spotkanie z twórczością Jaspera Kenta. Postanowiłam jednak dać mu drugą szansę i okazało się, że autor ten to zdecydowanie osoba, która uczy się na własnych błędach. Naprawdę warto było pomęczyć się przy raczej kiepskim pierwszym tomie po to tylko, by w końcu w moje ręce trafiło „Trzynaście lat później”.

Jak wskazuje tytuł akcja powieści dzieje się trzynaście lat po wydarzeniach opisanych w poprzedniej części. Głównym bohaterem nadal jest Aleksiej Iwanowicz Daniłow, jedyny żołnierz, który przeżył spotkanie z wołoskimi wurdałakami, czyli ni mniej, ni więcej tylko wampirami w najczystszej postaci. Nie wydelikaconymi, wymuskanymi „Edwardami”, lecz okrutnymi bestiami, których głównym motorem działania jest żądza krwi. Daniłow, przekonany o śmierci całego wampirzego oddziału, pnie się po szczeblach kariery, aż w końcu zostaje pułkownikiem i szpiegiem pracującym bezpośrednio dla cara, Aleksandra I. Spokojne życie Aleksieja przerywa zaszyfrowana wiadomość napisana czerwoną farbą na ścianie jego pokoju. Szkopuł w tym, że wszyscy ludzie znający ten szyfr zginęli w trakcie wojny z Francją dwanaście lat wcześniej. Daniłow ponownie zostaje wciągnięty w nierówną walkę z wurdałakami i ludźmi, którzy okazują się znacznie bardziej niebezpieczni niż krwiożercze stwory.

Fabuła powieści została znacznie lepiej skonstruowana niż w pierwszym tomie. Jest bardziej wciągająca i przemyślana, a autor nie ograniczył się do jednego czy dwóch głównych wątków, jak poprzednio. Wydarzenia opisywane w książce poznajemy z perspektywy kilku postaci - Aleksieja, jego dzieci, a nawet samego cara. Dzięki przedstawieniu różnych punktów widzenia, opowiedziana historia nabiera głębszego znaczenia.

W „Trzynaście lat później” Kent bardzo zgrabnie połączył fakty historyczne z fikcją literacką. Niektórym wydarzeniom nadał nowe znaczenie, przedstawił je z zaskakującego punktu widzenia. W przeciwieństwie do „Dwunastu”, w drugim tomie serii po prostu czuć klimat dziewiętnastowiecznej Rosji. W interesujący sposób autor wykorzystał pewną ciekawostkę na temat śmierci Aleksandra I, nie będę jednak zdradzać szczegółów, by nie zepsuć Wam przyjemności czytania i efektu zaskoczenia.

Powieść napisana jest żywym, plastycznym językiem, co sprawia, że czyta się ją szybko i przyjemnie. Momentami nużył mnie jedynie wątek dekabrystów, planujących zamach stanu, jednak był on ważny dla dalszych losów głównego bohatera, więc zdaję sobie sprawę, że był konieczny.

„Trzynaście lat później” to doskonały przykład na to, że każdej książce i pisarzowi warto dać drugą szansę, a słaby początek nie musi oznaczać kiepskiej kontynuacji – bo jak powiedział klasyk, prawdziwego faceta poznaje się po tym jak kończy, a nie jak zaczyna. Powieść polecam przede wszystkim miłośnikom historii oraz wampirów w wersji „tradycyjnej”, a nie „pseudo- romantycznej”.

Zwykle bywa tak, że zniechęcona średniej jakości pierwszym tomem, nie sięgam już po kolejne części danej serii. Powieść „Dwunastu”, otwierająca pięciotomowy cykl historycznej fantasy umiejscowionej w carskiej Rosji, rozczarowała mnie na tyle, że nie miałam ochoty na kolejne spotkanie z twórczością Jaspera Kenta. Postanowiłam jednak dać mu drugą szansę i okazało się, że...