Doktor Pascal zamyka cykl dwudziestotomowej historii naturalnej i społecznej rodziny za drugiego cesarstwa. Trochę żal jest mi rozstawać się z XIX wieczną Francją, może jeszcze do niej wrócę w trzech tomach o miastach Zoli, albo z innym mistrzem francuskiego pióra Balzakiem i jego komedią ludzką.

Wracając jednak do autora Rougon-Macquartów, stworzył genialną, spójną opowieść, dzięki której możemy bliżej poznać Francję Napoleona III. O czym konkretnie jest ta historia? Najlepiej niech wypowie się o niej tytułowy Doktor Pascal „Znajdziesz tu historyczne studium z dziejów cesarstwa, najpierw jego powstanie kosztem przelewu krwi, że omal nie zalała całego narodu... Znajdziesz tu również studium społeczne dotyczące wielkiego handlu, drobnego kupiectwa, przestępstwa, prostytucji, uprawy roli, pieniądza, mieszczaństwa, a także ludu, tego ludu, co gnije na przedmieściach miast, wszczyna bunt w dużych ośrodkach przemysłu, coraz bardziej ulegając wpływowi socjalizmu, w którego łonie tkwi zarzewie nowej epoki... Są tu zwyczajne studia psychologiczne, fragmenty z osobistego życia, historie miłosne, walki umysłów i serc z niesprawiedliwością w przyrodzie, porażki tchórzów i zwycięstwo dobra. Znajdziesz tu trochę fantazji, baśnie pełne polotu, rajskie ogrody kwitnące przez rok cały, katedry gotyckie o strzelistych, bogato rzeźbionych wieżyczkach, czarodziejskie opowieści, miłosne idylle przeżyte w ekstazie pierwszych pocałunków... Niczego tu nie brak. Cnota i występek, co wzniosłe i co pospolite, radość i łzy, kwiaty wśród chwastów, perły wśród błota- wszystko to zmieszane ze sobą unosi w nieskończoność wartki nurt życia...”

Doktor Pascal zamyka cykl dwudziestotomowej historii naturalnej i społecznej rodziny za drugiego cesarstwa. Trochę żal jest mi rozstawać się z XIX wieczną Francją, może jeszcze do niej wrócę w trzech tomach o miastach Zoli, albo z innym mistrzem francuskiego pióra Balzakiem i jego komedią ludzką.

Wracając jednak do autora Rougon-Macquartów, stworzył genialną, spójną...

Przez połowę tej powieści się nudziłam. Nużą mnie te ckliwe, powtarzające się opisy. Poza tym już takie klimaty w tym cyklu były. Ale od połowy coś we mnie wstąpiło. Całkowicie uległam tej książce i przeczytałam do końca jednym tchem. A po skończeniu poryczałam się i to bardzo. Dlatego, że to już koniec cyklu i w ogóle jakaś tama nagromadzonych nieszczęść we mnie puściła.

Przez połowę tej powieści się nudziłam. Nużą mnie te ckliwe, powtarzające się opisy. Poza tym już takie klimaty w tym cyklu były. Ale od połowy coś we mnie wstąpiło. Całkowicie uległam tej książce i przeczytałam do końca jednym tchem. A po skończeniu poryczałam się i to bardzo. Dlatego, że to już koniec cyklu i w ogóle jakaś tama nagromadzonych nieszczęść we mnie puściła.

Powieść ta należy do moich ulubionych części cyklu "Rougon-Macquartowie". Główni bohaterowie - stary doktor Pascal i młodziutka, nieśmiała Klotylda - to najmilsi członkowie rodu. Cała opinia tutaj:
http://koczowniczkablog.blogspot.com/2015/01/400-doktor-pascal-emil-zola_23.html

Powieść ta należy do moich ulubionych części cyklu "Rougon-Macquartowie". Główni bohaterowie - stary doktor Pascal i młodziutka, nieśmiała Klotylda - to najmilsi członkowie rodu. Cała opinia tutaj:
http://koczowniczkablog.blogspot.com/2015/01/400-doktor-pascal-emil-zola_23.html

Bardzo dobra, jak wszystkie książki Zoli

Bardzo dobra, jak wszystkie książki Zoli