jedna z lektur na studiach, do której podchodziłam z rezerwą, bo eseje? filozofa z tej epoki? przecież to będzie nie do zrozumienia! pamiętam dokładnie, jak spędzałam majówkę, chorując i gorączkując - wtedy uznałam, że to idealna pora na czytanie filozoficznych rozważań. nie wiem, czy to gorączka, czy różnorodność tematów esejów, ale obszerne dzieło Montaigne'a od razu mi się spodobało!

autor podejmuje się wielu tematów - od wychowywania dzieci, polityki, po książki, przyjaźń, rodzinę. poważne i lekkie, ciekawe i lekko nużące. dla każdego coś dobrego. wszystko podpiera doświadczeniami z własnego życia, z własnych odczuć i przeżyć, starając się jednak przedstawić to w sposób jasny, argumentując i udowadniając to, co chce przekazać. wielokrotnie zgadzałam się z autorem, czasami nie mogłam zrozumieć jego punktu widzenia. czytanie ułatwiają przypisy, gdyż filozof, jak to myśliciel ;), odwołuje się do innych dzieł, cytuje klasyków, nawiązuje do współczesnych mu wydarzeń.

nie jest to dzieło dla każdego, nie wszyscy lubią czytać takie przemyślenia. ja lubię i polecam! sama pewnie kiedyś wrócę do interesujących mnie tematów. :)

jedna z lektur na studiach, do której podchodziłam z rezerwą, bo eseje? filozofa z tej epoki? przecież to będzie nie do zrozumienia! pamiętam dokładnie, jak spędzałam majówkę, chorując i gorączkując - wtedy uznałam, że to idealna pora na czytanie filozoficznych rozważań. nie wiem, czy to gorączka, czy różnorodność tematów esejów, ale obszerne dzieło Montaigne'a od razu mi...