Z wielkim trudem przebrnąłem przez wszystkie trzy części serii "Klątwy, mikroby i uczeni" i dochodzę do wniosku, że sensownego materiału wystarczyło w niej zaledwie na połowę pierwszego tomu, a całość trylogii z powodzeniem mogłaby zmieścić się w jednej, niezbyt porywającej, książce. Część pierwsza zapowiada się całkiem nieźle, ale mniej więcej od połowy odnieść można wrażenie, że autor na siłę starał się wydłużyć swoje dzieło i przyjął zasadę, że każdy wątek należy powtórzyć dwukrotnie, w nieco zmienionej formie. Objętość książki ewidentnie się dzięki temu zwiększyła, ale zabieg ten przypomina nieco studenckie wysiłki na drodze do cudownego rozmnożenia rozmiarów pracy semestralnej. W części drugiej odsetek wartościowej treści spadł już nawet poniżej 50 proc. i wiadomości ściśle związane z tematem książki uzupełnione zostały m.in. przez rozwlekłe (i zupełnie zbędne)wątki biograficzne oraz przytaczane w całości artykuły prasowe. Ostatnia część to już kuriozum totalne, którego połowę stanowi doklejony fragment... kronik Jana Długosza. Wnioski?

1) Może i pierwsza część serii była wydawniczym sukcesem (którego zupełnie nie pojmuję), ale sukces ten przypomina trochę stworzenie Frankensteina - niezdolnego do życia dziwacznego monstrum z niezdarnie pozszywanymi kończynami.

2) Niektórych sukcesów nie należy powtarzać.

Z wielkim trudem przebrnąłem przez wszystkie trzy części serii "Klątwy, mikroby i uczeni" i dochodzę do wniosku, że sensownego materiału wystarczyło w niej zaledwie na połowę pierwszego tomu, a całość trylogii z powodzeniem mogłaby zmieścić się w jednej, niezbyt porywającej, książce. Część pierwsza zapowiada się całkiem nieźle, ale mniej więcej od połowy odnieść można...