„Policz do stu i weź mnie, przytul mnie mocno i mów do mnie we śnie. Śpiew ptaków, drzew zielonych cień… zaśnij, wyśnij o mnie sen.”

Moje doświadczenia z twórczością Neila Gaimana opierają się na zaledwie czterech przeczytanych książkach, z których każda była dość dobra, ale nigdy nie zafascynowała mnie tak, aby autor ten był jednym z moich ulubionych, albo żebym specjalnie często miała ochotę sięgać po jego dzieła. Tworzy fajną fantastykę, to fakt, mnie jednak nie urzeka w stopniu zadowalającym. Spróbowałam więc sięgnąć po coś z innej beczki i tak oto wniknęłam w świat Sandmana.

Sandman, władca snów, po wielu latach niewoli powraca i próbuje odzyskać to, co do niego należy…

Całkiem ciekawy początek serii i z całą pewnością sprawdzę kolejne, ale przyznam szczerze, że nie zachwyciło mnie specjalnie, ani akcja, ani grafika (poza okładkami, bo były genialne)… spodziewałam się więcej. Początek był dla mnie ciężki do przebrnięcia, tak naprawdę wciągnęłam się w części „Zaśnij, wyśnij o mnie sen”, czyli generalnie bliżej końca. Ale pomimo moich wszystkich zastrzeżeń – było mrocznie i czuć było klimat grozy i niepewność, do czego zdolny jest Sandman, aby odzyskać władzę.

Liczę na to, że kolejne części pochłoną mnie bardziej.

„Policz do stu i weź mnie, przytul mnie mocno i mów do mnie we śnie. Śpiew ptaków, drzew zielonych cień… zaśnij, wyśnij o mnie sen.”

Moje doświadczenia z twórczością Neila Gaimana opierają się na zaledwie czterech przeczytanych książkach, z których każda była dość dobra, ale nigdy nie zafascynowała mnie tak, aby autor ten był jednym z moich ulubionych, albo żebym...