Nie ma złych uczuć. Gniew, zazdrość czy strach są dobre. Człowieka pogrąża nie przeżywanie emocji, ale bronienie się przed ich doświadczeniem. Gdy człowiek przyzna się do tłumionego uczucia i przeżyje je, stopniowo uwolni się z łańcuchów depresji, manii wielkości, uzależnień, pogardy, natręctw, perwersji itd. Tego uczy nas (urodzona i wychowana w Polsce) Alice Miller.

Parę sugestii autorki:

Po pierwsze, dramat dorosłego człowieka polega ma na tym, że nieświadomie idealizuje swoje dzieciństwo, zamiatając pod dywan złe wspomnienia. Nie chce pamiętać rodziców od "złej" strony.

Inną kwestią, którą porusza Miller jest to, że dziecko rodzica zbyt wymagającego i nastawionego na sukces często w swoim życiu myli podziw z miłością. Dlatego też próbuje zdobyć sławę, pieniądze - myśli, że wrażenie, które wywrze na ludziach, to miłość. Jednak prawdziwej miłości nigdy nie doznało.

Poza tym, nieuświadomione role przybrane w dzieciństwie często powtarzane są w późniejszym życiu - ofiara szukać będzie w relacjach z innymi sytuacji jaką miała w domu.

Mnie osobiście bardzo przypadł do gustu rozdział poświęcony cierpieniu Hermana Hessego.

Warto jednak wiedzieć, że już dwa lata później wyszła jej pozycja krytykująca niektóre idee Freuda (pt. "Du sollst nicht merken"). Nie wiem jednak, które dokładnie poglądy odrzuciła.

Ogółem rzecz biorąc, bardzo dobry wstęp do zgłębiania się w meandry ludzkiej psychiki i podwalin naszego dorosłego "ja". Uważam też, że każdy przyszły rodzic powinien czytać takie i podobne temu pozycje, by uleczyć swoje własne emocje i nie obarczać nimi dziecka.

Nie ma złych uczuć. Gniew, zazdrość czy strach są dobre. Człowieka pogrąża nie przeżywanie emocji, ale bronienie się przed ich doświadczeniem. Gdy człowiek przyzna się do tłumionego uczucia i przeżyje je, stopniowo uwolni się z łańcuchów depresji, manii wielkości, uzależnień, pogardy, natręctw, perwersji itd. Tego uczy nas (urodzona i wychowana w Polsce) Alice Miller....