Wciągnęło mnie na amen. Trzy kolejne tomy stojące na półce wywołują coś na kształt dzikiej radości, bo John Flanagan z książki na książkę zyskuje w moich oczach systematycznie. Zdecydowanie odszedł od popularnego motywu jakim jest walka z jednym złem rozłożona na kilka tomów. Harry Potter przez siedem części czuł na karku oddech Voldemorta, Percy Jackson musiał uważać na Kronosa, a Jack Fletcher ("Młody samuraj") musi chronić rutter ojca przed Smoczym Okiem. Zło w "Zwiadowcach" występuje, ale w różnych postaciach. Przez dwie pierwsze części mieszkańcy Araluenu drżeli na dźwięk imienia Morgarath. W "Ziemi skutej lodem" los Willa i Evanlyn tkwił w rękach Skandian. Tom czwarty przynosi nowe zagrożenie, przybywające ze Stepów Wschodu.

Wiosna powoli dociera do Skandii. Will wciąż nie odzyskał pełni sił po poniżającym uzależnieniu, ale oboje zdają sobie sprawę, że pora opuścić chatkę. Dziewczyna ruszyła sprawdzić wnyki, ale wyprawa kończy się fatalnie - zostaje pojmana. Zaniepokojony Will rusza na poszukiwanie przyjaciółki i rusza śladami. Natrafia na obóz oddziału zwiadowców, ale czuje się bezsilny. Ma tylko nędzny łuczek i świadomość, że w starciu z nimi jest bez szans. Jednak gdy życie dziewczyny wisi na włosku nie waha się strzelić. Pomoc nadchodzi w samą porę - świst strzał i ciemna sylwetka przywodzą na myśl tylko jednego człowieka - Halta. Wraz z Horace'm rozprawiają się z Temudżeinami i wreszcie osiągnęli cel podróży. Jednak natura zwiadowcy każe przyjrzeć się planom niepokonanej dotąd armii ze wschodu. Kiedy napotykają po drodze jarla Eraka, droga powrotu przez Teutonię została odcięta. Halt zostaje strategiem Skandian, którzy wojnę są w stanie wygrać w bezpośrednim, chaotycznym starciu. Temudżeini zetrą ich na proch.

Polski wydawca wykazał się inwencją w tłumaczeniu tytułu i zasadniczo dopomógł książce. Oakleaf bearers, czyli niedźwiedzie liścia dębowego brzmią co najmniej obojętnie - tak "Bitwa o Skandię" nadaje książce aury wyczekiwania. Po bardziej przygodowej "Ziemi skutej lodem" John Flanagan przebił bitwy, które napisał w poprzednich częściach. Dla mnie to była bitwa totalna, trzymająca w napięciu i zachwycająca. Wizja oberjarla Ragnaka opętanego przez bitewny szał była kwintesencją etosu walki. Czułam się jakby obraz uległ spowolnieniu, a w tle rozbrzmiewała patetyczna nuta. Flanagan swoim talentem umieścił mnie na polu walki i sprawił, że wszystko widziałam, słyszałam i czułam. Zupełnie jakbym tam była.

Wątek przygotowań do tytułowego wydarzenia były nie mniej zajmujące. Zastanawiająca była gotowość zapalczywych w walce Skandian do przyjęcia strategii człowieka z zewnątrz. To tylko pokazało, że pod rogatymi hełmami kryje się nie tylko rozum, ale też poczucie humoru. Relacje między Haltem a Erakiem są naznaczone nie tylko wzajemnym szacunkiem i dozą zaufania, ale też docinkami.

Czwarty tom "Zwiadowców" jest wyśmienity. Poczułam się niemal tak jak po "Ruinach Gorlanu", kiedy odkrywałam serię nie mogąc nadziwić się talentowi Australijczyka. Literówek i błędów nie zauważyłam i mam nadzieję, że Wydawnictwo Jaguar nie powróci do starych nawyków.

Wiem, że mnie wciągnęło i dlatego postaram się z mniejszą częstotliwością przypominać, że gdzieś we wszechświecie krąży świetna seria o zwiadowcach.

Wciągnęło mnie na amen. Trzy kolejne tomy stojące na półce wywołują coś na kształt dzikiej radości, bo John Flanagan z książki na książkę zyskuje w moich oczach systematycznie. Zdecydowanie odszedł od popularnego motywu jakim jest walka z jednym złem rozłożona na kilka tomów. Harry Potter przez siedem części czuł na karku oddech Voldemorta, Percy Jackson musiał uważać na...