Często próbujemy zrozumieć ludzi. Analizujemy ich zachowanie, dyskutujemy o tym, czego zachowali się tak, a nie inaczej. Próbujemy wniknąć w ich umysł, psychikę, tok myślenia, by odgadnąć tę tajemnicę, by zdobyć odpowiedzi na pytania, które nas najbardziej ciekawią.

To wszystko nie ma sensu, na próżno to robimy...

Jesteśmy zagadką sami dla siebie. Nigdy nie poznamy siebie do końca, Każdy dzień, każda chwila przynosi nowe sytuacje. Nie jesteśmy w stanie przewidzieć jak się zachowamy w dalekiej, bądź nieco bliższej przyszłość.
Każdego dnia odkrywamy w sobie coś nowego, coś czego kiedyś wogóle nie dostrzegaliśmy. Zmieniamy swój punkt widzenia, swoje poglądy na różne sprawy. Poznawając ludzi i świat jednocześnie poznajemy nas samych. Wszystko nas zmienia, mamy swoje zwloty i upadki. Czasem porażka nas dobija, a niekiedy staje się dla nas punktem odniesienia, kopniakiem, który ruszy nas z miejsca, nie pozwalając stać w miejscu. Tak samo dzieje się z sukcesem. Bywa, że na wskutek niego uderzy w naszą bańkę woda sodowa, lecz później, gdy suksces ponownie obejmie nas swymi ramionami stajemy się pokorniejsi, bardziej skromni. To nie jest żaden utarty schemat, bowiem w różnym okresie życia, różnie reagujemy na określone sytuacje. Popełniamy te same błędy, albo wyciągamy z nich wnioski.
Nasze umysły są tak skomplikowanym mechanizmem, niedoogarnięcia. Wystarczy, że inaczej zadziała jeden, mały trybik, a przynosi on szereg wielkich zmian w naszym zachowaniu, postępowaniu.
Jesteśmy pełni komplikacji. Nigdy nie poznamy niektórych odpowiedzi...
Tym bardziej nie zrozumiemy innej osoby. To graniczy z cudem. Może nam się wydawać, że dobrze ją znamy, a tak naprawdę nie wiemy o niej zbyt wiele.
Ktoś, kogo znamy od lat, może zachować się w taki sposób, że z zaskoczenia wytrzeszczymy oczy i nie będzie w stanie znaleźć żadnego wytłumaczenia...

"Gwiazd naszych wina" to była pierwsza książka Greena, jaką przeczytałem. Byłem strasznie ciekawy, co w niej jest takiego, że czytelnicy na jej punkcie oszaleli. Zaspokoiłem w końcu swoją ciekawość.
Okazało się, że ma w sobie ogromną prawdę, emocje tak bliskie, że czujemy je na własnej skórze, we własnym umyśle. Ponadto nie ma niej nawet garstki naiwności. To ogromna siła tej książki.
Byłem ciekaw czy kolejna powieść "Szukając Alaski", będzie miała to wszystko, co miały Gwiazdy...
Z wielką przyjemnością mogę napisać, że tak. To historia o młodzieńczych fascynacjach, namiętnościach, ale i słabościach. Jest w niej dużo o przyjaźni, młodzieńczych relacjach, szalejących hormonów. Czytelnik znajdzie tam również smutek, poczucie niezrozumienia, bunt wobec toczących się wydarzeń.
Czytając tę książkę, wróciłem wspomnieniami do przeszłości, do moich nastoletnich lat. Fajnie tak skoczyć w przeszłość, odświeżyć chwile, które przeżyliśmy. NIektóre smutne, pełne żalu, goryczy, a niektóre radosne, pełne szaleństwa. Różnie bywało...
To wszystko możliwe jest dzięki takim książkom...
Szkoda tylko, że kiedy byłem nastolatkiem nie czytałem książek. Trochę tego żałuje. Bo być może czytając w tamtym okresie z taką intensywnością, jak teraz, byłbym zupełnie innym człowiekiem, bogatszym w inne wartoście, lepsze...

Ciekawe jakim człowiekiem, wtedy bym się stał...? Nigdy nie poznam odpowiedzi...!!!

Często próbujemy zrozumieć ludzi. Analizujemy ich zachowanie, dyskutujemy o tym, czego zachowali się tak, a nie inaczej. Próbujemy wniknąć w ich umysł, psychikę, tok myślenia, by odgadnąć tę tajemnicę, by zdobyć odpowiedzi na pytania, które nas najbardziej ciekawią.

To wszystko nie ma sensu, na próżno to robimy...

Jesteśmy zagadką sami dla siebie. Nigdy nie poznamy siebie...