Strasznie ciężka w odbiorze książka... przynajmniej przez pierwszą połowę swej objętości, niemniej jednak skala dziwactw i prywatno-osobisto-małżeńskich, tudzież indywidualnych, przeznaczonych tylko dla bohaterów tej książki skrótów myślowych ("złamazia", "długaśnik", "krwawy baf", etc.) w pełni uzasadnia taką ocenę stanu rzeczy. Później jest dużo lepiej, jednak fakt, iż King uczynił z "Historii Lisey" powieść o - w dużej mierze - osobistych przemyśleniach i wziętych wprost z pogranicza snu i jawy wyobrażeniach na temat długoletniego małżeństwa, bynajmniej nie ułatwia czytelnikowi sprawy...

Wspomniane wyżej sen i jawa przeplatają się ze sobą w tej książce na każdym kroku. Samo w sobie było by to nawet fajne, ale chwilami - niestety - ciężko jest dotrzymać Kingowi kroku w tym przeplatańcu... Sądząc po udzielonych przez Kinga wywiadach, "Historia Lisey" jest do gruntu osobistą refleksją Mistrza na temat miłości i instytucji małżeństwa, myślę więc, że to właśnie tej swoistej intymności przemyśleń zawdzięczać należy brnięcie przez treść powieści jak po grudzie... ZNACZNIE WIĘCEJ sobie po tej książce obiecywałem.

Na szczęście jest tu również fantastyczno-krwawo-psychodeliczny element fabularny, który bardzo tej książce pomaga, a i w trakcie czytania przeplatające się ze sobą sen i jawa stają się coraz bardziej przystępne, więc - reasumując - da się tę pozycję ocenić pozytywnie (przynajmniej tak od połowy książki licząc).

Zadziwiający w "Historii Lisey" jest fakt, że to, co jest słabością książki przez pierwszą połowę lektury, staje się zarazem jej największą siłą pod sam koniec. Księżyc Boo'ya wraz z długaśnikiem i jeziorem otoczonym zajętymi przez nie do końca martwe (i nie do końca żywe) istoty zapada wraz z rozgrywającymi się w jego scenerii wydarzeniami na długo w pamięć... :) Same zaś skróty myślowo-lingwistyczne (w/w "złamazia", długaśnik" i - w szczególności! - "krwawy baf") stanowczo zbyt długo chodzą potem człowiekowi po głowie:) Ten element książki to akurat prawdziwy, klasyczny King - warto więc było się pomęczyć przez pierwszą część książki:))

Czy polecam? Tak... Z tym, że jednak polecam uzbroić się przed lekturą w cierpliwość i wyrozumiałość. I w samozaparcie do dokończenia książki; przerwanie lektury w połowie to zdecydowanie błąd, a wiem - nie tylko po przejrzeniu opinii na lubimyczytać.pl -, że wielu może kusić perspektywa odrzucenia tej książki w kąt po pierwszych 180-200 stronach. Warto dać tej powieści wybrzmieć do końca i pozwolić Kingowi przekazać wszystko to, co ma nam do powiedzenia.

[NAPRAWDĘ WARTO!]

Strasznie ciężka w odbiorze książka... przynajmniej przez pierwszą połowę swej objętości, niemniej jednak skala dziwactw i prywatno-osobisto-małżeńskich, tudzież indywidualnych, przeznaczonych tylko dla bohaterów tej książki skrótów myślowych ("złamazia", "długaśnik", "krwawy baf", etc.) w pełni uzasadnia taką ocenę stanu rzeczy. Później jest dużo lepiej, jednak fakt, iż...