Byłam mile zaskoczona tym tomikiem, gdyż "Ikony" mnie rozczarowały treścią i formą.

Wiersze zamieszczone w "Świcie" uważam za bardziej dopracowane. Cenię w poezji ekonomię słowa i tu znalazłam sporo utworów spełniających ten wymóg.

Pieczyński często operuje prostą metaforą i właśnie ta prostota jest jednym z największych atutów wierszy, gdyż nie są one przegadane. Oszczędność wypowiedzi nie oznacza jednak ubóstwa myśli. Utwory mają refleksyjny charakter. Jest tu sporo wierszy nostalgicznych, wspomnieniowych, dotykających w piękny sposób przeszłości - zarówno tej bliskiej jak i odległej.
Bardzo ujęły mnie liryki nawiązujące do drugiej wojny światowej. Są w nich obrazy zapisane w pamięci dziecka i dorosłego - zwykłego człowieka wplątanego w wir wielkiej historii.

Także w innych wierszach autor niewieloma słowami porusza bolesne sprawy. To na przykład zawiedziona miłość, tęsknota, niespełnienie, pustka...

Piękne i poruszające są utwory o tematyce religijnej, która nie jest tu tak nachalna jak w "Ikonach". Więcej w tych wierszach subtelności i wieloznaczności. Dlatego chętnie się do nich wraca i czyta kilkakrotnie, za każdym razem odkrywając coś nowego. Niestety, można znaleźć tu także banalne wersy, które psują obraz całości.

Nie przemówiły do mnie w ogóle liryki zawarte w ostatniej części tomiku, zatytułowanej "X". Bardziej przypominają prozę poetycką niż poezję i - jak dla mnie - są zbyt dosłowne i kwieciste.

Tomik polecam wszystkim, którzy lubią poezję. Jego tematyka jest na tyle różnorodna, że każdy ma szansę znaleźć tu coś dla siebie.

Byłam mile zaskoczona tym tomikiem, gdyż "Ikony" mnie rozczarowały treścią i formą.

Wiersze zamieszczone w "Świcie" uważam za bardziej dopracowane. Cenię w poezji ekonomię słowa i tu znalazłam sporo utworów spełniających ten wymóg.

Pieczyński często operuje prostą metaforą i właśnie ta prostota jest jednym z największych atutów wierszy, gdyż nie są one przegadane....